eerste schooldag

Marie haar eerste schooldag op de 'grote school' was zowel voor haar als voor mij een sprong in het duister. Afscheid genomen van de vertrouwde Kindervriend, van vertrouwde gezichten, lieve vriendjes... 

Kleine meisjes worden groot, maar in ons geval blijft ons meisje eeuwig klein. Een klein meisje in een steeds groter lichaam.

Ik wil haar koesteren, bij mij houden, klein houden en beschermen haar hele leven lang.

Haar eerste schooldag is er eentje vol stress en nieuwe gezichten. Ik voel mijn meisje zinderen, onzeker worden en af en toe wankelen. Eigenlijk wil ik haar het liefst van al weer meenemen naar huis, maar gelukkig is er naast een gevoel nog een verstand.

Ik mis gezichten die ik herken, vertrouwde mensen aan wie ik mijn meisje kan toevertrouwen, de ouders waarmee we al een hele weg aflegden, de vriendjes van de klas...

We worden goed ontvangen door het enthousiaste team van de school en de sociale dienst. Marietje kruipt als het ware in mij, het valt met zwaar ze toe te vertrouwen aan ongekende mensen.

Ik hou me dapper en flink maar binnenin voel ik alle zenuwen door mijn lijf gieren. 

Thuisgekomen voel ik zowel verdriet, angst als kwaadheid. Ik mis mijn meisje en heb 1000 vragen. Daarnaast voel ik me ook zo machteloos en boos, omdat we de kans niet kregen Marie in haar vertrouwde omgeving groter te laten worden.

We hebben meer dan een jaar gevochten voor een internaat in onze buurt. Meer dan een jaar hebben we ons best gedaan om politici te overtuigen van de nood van een internaat voor jongeren in Zuid-West-Vlaanderen. Meer dan een jaar hebben we geen gehoor gekregen, werden we met een kluitje in het riet gestuurd, voelden we hoe weinig mensen aan de top afweten van de realiteit van zorggezinnen. Tevergeefs...

Ik moet met mijn gevoel iets doen, ik heb weer eens een 'ik-schreeuw-het-van-de-daken-moment. Ik schiet in de pen en schrijf een open brief naar Minister Crevits, Minister Vandeurzen, de Bond en de Standaard. 

Gisteren de eerste schooldag, vele kinderen weer op pad naar een boeiend schooljaar. Onze twee zonen gezwind de fiets op naar school, sinds dit schooljaar samen naar de secundaire klas.
Ook voor ons zus, een meisje van 13 met een matig mentale beperking en autisme, was het gisteren de grote stap naar de middelbare school. Zo gezwind zijn we niet vertrokken gisteren...
Ons meisje heeft een serieuze rugzak waardoor wij genoodzaakt zijn om onze zorg te delen. Ze gaat op internaat omdat ze zoveel structuur nodig heeft die wij haar niet kunnen bieden. Door onze zorg voor haar in de week uit handen te geven, kunnen wij als gezin verder functioneren.
Wat waren wij gisteren graag naar de BuSo school in de buurt geweest, haar vriendjes terug gezien die samen ook de stap zetten naar de grote school. Wat had ik graag wat moed en steun gevonden bij de andere mama's die ik al jaren ken en deel geworden zijn van ons verhaal.
Wij kunnen in Zuidwest-Vlaanderen nergens terecht voor een Mfc-verblijf waar jongeren terecht kunnen. Wij moeten naar Poperinge, 45 km en drie kwartier rijden enkele reis. Elke maandag wordt dit dus ons in serieuze bochten wringen om haar te brengen en zelf op tijd op het werk te geraken. Elke week 3,5u vervoerstijd enkel en alleen omdat er in de streek geen gepast internaat is. En dan moet je weten dat onze derde pijler van het verhoogd kindergeld, inspanningen van het gezin zelf, als nul wordt gescoord.
In het nieuws heeft men de mond vol van het -decreet, recht op gewoon onderwijs, maar waar is het recht op buitengewoon onderwijs én ondersteuning in je eigen omgeving. Wij moeten dankbaar zijn dat ze terecht kan in de school en het internaat want haar beste vriendinnetje had voor dit schooljaar geen plaats meer. 

Perspectief 2020 staat vol van wijze stellingen over zorg zelf opnemen, beroep doen op je netwerk,... maar ons meisje wordt volledig uit haar en ons netwerk getrokken. Geen vertrouwde gezichten, geen vriendjes waar ze eens kan gaan spelen, geen vrije tijdsactiviteiten waar ze kan aan deelnemen in het weekend waar ze klasgenootjes kan ontmoeten,...

Eerlijk, ik voelde mij gisteren ook een verweesd kleutertje die voor de eerste dag werd achtergelaten op een overvolle en onbekende speelplaats.