Elk jaar halverwege november stijgt hier de stress ten huize van…
De sint en het kerstgebeuren zorgen voor een wervelend en licht ontvlambaar meisje. Elke keer zou ik in december in een diepe winterslaap willen verzinken.
Maar ook dit jaar is er geen ontsnappen aan.
Ze wervelt, , fladdert en haar slagzin van de dag ‘wat moet ik nu doen?’ weerklink om de vijf minuten.
Ze heeft soms duidelijk plannen in haar hoofd, maar krijgt ze niet verwoord. Andere keren lijkt niets nog haalbaar.
Elk voorstel van onze kant wordt afgewezen, al dan niet met een overstuur argument en een meisje dat de nodige decibels gebruikt om ons duidelijk te maken dat ze niet akkoord is.
Vanmiddag hadden we haar eventjes kunnen verleiden om een puzzel te maken. Ze was ambitieus en koos er de puzzel van 150 stukken uit. Het werd een harde klus om te klaren. Ze geraakte gefrustreerd omdat ze de stukjes niet vond. Ze vroeg non-verbaal alle hulp maar werd direct redelijk furieus omdat ze het alleen wou doen. Ik mocht zelfs niet kijken maar als ik het ook maar even waagde om mijn krant te lezen, kwam er protest. Ik wist me haast letterlijk geen houding aan te meten.
Het enige wat we op zo’n momenten is koorddansen.
Koorddansen tussen nabijheid bieden en afstand houden, tussen overnemen en stimuleren naar zelfstandigheid, tussen springen voor haar grillen en grenzen stellen.
Het is je geduld verliezen maar je toch beheersen, even adem happen en dapper verder doen.
Want uiteindelijk moet het voor haar verschrikkelijk zijn. Ze wordt overmand door uiteenlopende emoties: euforie, stress, onrust en compleet van de kaart zijn door de verrassingen en de dagen die compleet worden overhoop worden gegooid door de festiviteiten. Ze wil keihard flink zijn maar ervaart zelf dat ze dramt en gedrag stelt dat niet oké is.
Ze doet keihard haar best om de regie van haar leventje in handen te nemen en op momenten dat ze die controle verliest, brult ze het keihard van de daken. De sorry’s vliegen in het rond, de ene keer kan je die verwensen, de andere keer werken ze zeer vertederend.
Op die momenten kan je hopen dat je haar gedachten in haar plaats kan verwoorden, haar in je armen nemen en hopen dat ze hierin wat rust kan vinden. Je kan haar enkel toewensen dat ze dat knopje ‘RESET’ terugvindt waarbij alle rust voor haar terugkomt.
Ik wens je dit van harte toe, missje!
