dikke tranen

Het knettert in het hoofd van Marie. Acht maanden al en het wordt haar allemaal teveel.

Al acht maanden is haar vertrouwde structuur zoek. Al acht maanden is er wel een of andere maatregel die erbij komt waardoor ze het niet meer haalt. Haar basisrust is compleet zoek. 

 

Al acht maanden doet ze dapper haar best om in alle chaos overeind te blijven: weken thuis blijven, alle vrije tijd die genadeloos wordt geschrapt, geen bezoekjes meer van familie of vrienden, maanden moeten wachten om terug enige vorm van onderwijs te krijgen.

De vakantie bracht even rust maar al gauw moest ze op haar kalender ook de geplande activiteiten waar ze zo naar uit keek schrappen. Schrappen zorgt voor onrust en verdriet. Want ze heeft het liefst dat alles loopt zoals gepland. Ze heeft dat niet alleen het liefst, ze heeft dit ook keihard nodig.

 

September begon hoopvol: starten in haar vertrouwde klas, met haar vertrouwde leerkrachten en leerlingen. Maar al na twee manden stond de teller op gemiste klasdagen (lees: quarantainedagen) al op 20. Al drie maal halsoverkop de boodschap krijgen dat ze niet naar school mag, wachten tot moeke haar komt ophalen en aftellen tot ze terug naar de klas en leefgroep kan.

 

De herfstvakantie wordt verlengd, scouts en turnen worden geschrapt,... 

 

Vanaf november krijgt ze les in haar leefgroepbubbel en na twee weken ontploft de (voorspelde) bom. De juffen doen hun uiterste best om alle rust te bieden maar de enige plek waar zij tot rust kan komen in haar vertrouwde structuurklas. Niemand die hier schuld aan heeft, maar ook niemand die dit de komende weken zal kunnen verhelpen.

 

In de leefgroep zetten al acht maanden de begeleiders alles op alles om zowel voor de nodige afleiding te zorgen als voor de nodige rust. Ze zijn niet te schatten! Al acht maanden draaien ze weekend na weekend en blijven ze de jongeren met open armen ontvangen. 

Maar ook daar is het voor ons Marie op zoek gaan naar een vaste routine. Ouders mogen niet meer mee naar binnen om de valies te ledigen, bepaalde weken moeten de jongeren ook in de leefgroep hun mondmaskers aanhouden, ...

 

We begrijpen ook deze maatregelen vanuit rationeel standpunt maar kunnen alleen maar met lede ogen toekijken hoe ons meisje verdrinkt in de chaos. Chaos die voor haar veel te lang duurt.

 

Dit weekend werd het haar allemaal te veel. Zaterdag stond ze al om 5u30 huilend naast ons bed. Huilend op zoek naar basisrust. Het duurde even voor ik haar kon overtuigen nog even naast mij te kunnen liggen en haar tot rust te laten komen. 

 

Dit weekend moet ze zondagavond al naar de leefgroep omdat de jongeren minimum vijf nachten moeten overnachten. Dit is een maatregel teveel voor haar. Ze verbijt het hele weekend dapper haar tranen maar zondag om 17u wordt ze compleet door verdriet overmand. Ze huilt hartstochtelijk dat ze niet naar de leefgroep wil en is moeilijk te troosten. Ook deze keer komen alleen de lullige woorden: ' het is de schuld van Corona' over mijn lippen. Terwijl ik ze uitspreek breek ik vanbinnen...

 

Hoe lang moet ze nog dapper zijn? Hoe lang duurt het nog voordat ze haar noodzakelijke structuur terug krijgt? Hoe lang moeten we nog wachten op de zorg op maat?

 

Hoe lang houden wij het nog vol? Hoe sterk moeten we ons elk weekend houden?

Hoe laden wij ooit nog onze batterijen op? 

Eerlijk, ik weet in geen honderd jaar meer waar ik ooit mijn batterijen nog terug vind, ik probeer krampachtig nog wat te rekken aan mijn overspannen veer en ik kan me niet meer inbeelden wat hoe 'energie' nog voelt. 

Ik praat in de week enkel nog tegen een scherm, ik heb amper tijd voor mijn meer dan dappere jongens (die studeren en niet zagen over hun jeugd die voorbijschiet zonder uitgaan en vrienden) en ik kan enkel nog maar denken aan mijn bed.

 

Ik wou oprecht dat ik flinker was, dat ik minder noodkreten de wereld uitstuurde en andere mensen een hart onder de riem kon steken. Maar het lukt me niet... al een tijdje niet meer.

 

Ik tel de dagen van 2020 af en zal op 31 december de woorden 'tot nooit meer' de wereld inschreeuwen.

Want laat het duidelijk zijn. Zo'n verschrikkelijk jaar, dat doen we niet meer!