We hebben december gehaald.
De Sint- en Kerstmisstress is verdwenen, we kunnen terug een tandje lager schakelen in het preventief reageren, nabijheid bieden, anticiperen en opvangen.
Ik voel dat een deel van de spanning uit mijn lijf vloeit. Een deel, want er is constant die alertheid en stress. Ik werk eraan maar de adrenalinepeil is nog steeds hoog.
Met het kunnen loslaten van de decemberstress, overvalt met vandaag een gevoel van verdriet en kwaadheid.
Niet omwille van ons Marie, wel omwille van haar beperking. Haar beperking en onze beperkingen als gezin.
Ik vind het vandaag allemaal zo oneerlijk en heb het even allemaal gehad.
Ik heb vandaag een dag waarop ik alles oneerlijk vind.
Oneerlijk omdat wij als gezin al jaren ter plaatste blijven trappelen en we geen vooruitzicht hebben waar we vrolijk van worden (integendeel).
Ik baal vandaag...
Balen omwille van ...
Het altijd rekening moeten houden met Marie haar planning waardoor we er niet even tussenuit kunnen als we daar nood aan hebben.
Het altijd moeten klaar staan op vrijdagavond als ze terug naar huis komt.
Het altijd paraat staan als ze in de buurt is.
Het altijd alles moeten laten vallen als ze voor de 1000ste keer 'moeke' roept.
Het altijd geleefd worden en moeten meegaan op haar golven.
Het telkens schrappen van je eigen noden om aan haar noden te voldoen.
Ik huil omwille van...
Het zien hoe in andere gezinnen kinderen ouder worden en ouders terug vrijheid herwinnen. Het voelen hoe wij al een 'eindpunt' hebben bereikt in haar ontwikkeling en voor altijd op kleuterniveau blijven trappelen.
Het ervaren dat anderen daar niet bij stil staan en geen oog hebben voor onze realiteit.
Het snakken naar erkenning bij mensen die nooit vragen hoe het met ons gaat.
Het gekwetst worden omdat ons dochter niet dezelfde kansen krijgt waardoor wij als gezin telkens moeten terugplooien op onszelf.
Het geïsoleerd geraken omdat ons Marie er nog maar eens niet bij mocht zijn.
Het telkens maar opbergen van eigen wensen, hoe klein ook, omdat de zorg voor haar voor altijd is...
Ik kruip even in mijn veilige cocon.
Ik hoef geen opbeurende berichtjes.
Ik baal... echt ik baal...
Morgen is er een nieuwe dag.
Reactie schrijven
Carine De Paepe (donderdag, 29 december 2022 12:44)
Heel herkenbaar al 28 jaar hier zo�
Leentje (donderdag, 29 december 2022 12:50)
Zo herkenbaar. Al 26 jaar. Balen mag wanneer dit nodig blijkt �
Lieve Baert (donderdag, 29 december 2022 13:14)
Helemaal herkenbaar, hier idem
Jana (donderdag, 29 december 2022 13:50)
Dikke knuffel � x
Linda Morel (donderdag, 29 december 2022 14:12)
Zo herkenbaar… en met ouder worden en moeten blijven werken wordt alles zo zwaar !
Baal maar even dat mag !! Liefs Linda
Comijn Joke (donderdag, 29 december 2022 14:48)
Dag lieve Frauke, wij kunnen dat inderdaad niet altijd goed vatten en inschatten. Het moet enorm veel energie vergen, veel geduld en veel liefde om dagelijks de realiteit aan te gaan. Ik begrijp wel dat het voor jullie niet altijd evident is. De realiteit is hard. Chapeau dat je de moeite doet om je gevoelens te delen. Dikke kus, Joke
Griet Witdouck (donderdag, 29 december 2022 16:26)
Lieve lieve Frauke, JIJ mag balen, Jij moet balen maar jij moet hoe klein ook, de aandacht om jezelf niet verliezen . Kleine momenten , minuten , pauzekes van zelfzorg (dan in de momenten dat M, er niet is) Durf te voelen waar jij van oplaadt hoe miniem ook. Ik wens je dit van ganser harte toe xxx blijf het vooral van je afschrijven . Je kwetsbaarheid kunnen delen in woorden , zoals jij dat zo goed kan , is ook beetje helen, pauzeren… ook al blijft het balen andere mensen trekken zich eraan op , meer dan je denkt . Anderen laat je op deze manier met je meevoelen ; of wakker schudden …. Schrijf of je nu baalt of blij bent . Blijf schrijven xxxx
Solange Peirsegaele (donderdag, 29 december 2022 18:46)
Ik herken volledig die baaldagen. Vooral het onvermogen om helemaal uit te leggen wat het betekent zorgenkinderen te hebben. Ik vecht net zoals jij vecht maar soms kan ik ook zo erg diep zakken. Huil maar, of kruip onder je fleece dekentje, wees boos, schrijf, en hopelijk is er iemand die je soigneert . En ja, Frauke morgen wordt de lucht wat klaarder voor jou .... Of overmorgen of volgende week . ...
Annick Dewitte (donderdag, 29 december 2022 20:54)
Hier vele dagen hetzelfde gevoel Frauke
Conny (donderdag, 29 december 2022 22:14)
Zo herkenbaar ... die baaldagen, wil niemand zien of horen zijn er hier ook . Blijven uitleggen, blijven ter plaatse trappelen , maar we moeten door , ondanks we het soms niet meer willen . Morgen nieuwe dag ...
Kelly (vrijdag, 30 december 2022 11:17)
Dikke knuffel, Frauke!