Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte.

We kunnen stellen dat zowel zij als wij nu helemaal vertrouwd zijn met het reilen en zeilen van de volwassenwerking van de Lovie.

Ik dacht eerlijk gezegd dat de overgang heel vlot zou gaan, net omdat ze in dezelfde voorziening bleef. Ik ervaarde toch dat jongeren- en volwassenwerking verschillend zijn, al was het moeilijk om daar vat op te krijgen. Ook als ik de vraag stelde wat het verschil nu precies was, kreeg ik daar niet echt een antwoord op. Niet omdat de begeleiding daar niet op wilde antwoorden, wel omdat je zelf het verschil moet ervaren.

Ons meisje is dit jaar ook gegroeid tot een jongvolwassen dame die vol zelfvertrouwen in het leven staat. Het mogen maken van keuzes (van welk beleg er wordt aangekocht tot welke activiteit ze in het dagcentrum zal doen) geeft haar de kans om haar stem te laten horen. Het hebben van een eigen kamer met badkamer en toilet en die ook te helpen onderhouden, vertaalt zich ook thuis in het opnemen van huishoudelijke verantwoordelijkheden. Het verblijf in het weekend (1 op de 2) zorgt ervoor dat wij even kunnen loskomen van mekaar. Het magneet-gehalte wordt in het weekend dat ze thuis is ruimschoots ingehaald, even als met haar dagelijkse telefoontjes.

Nu ze maar om de twee weekends naar huis komt, ervaar ik des te meer hoe ons leven er had kunnen uitzien. Een weekend mét en zonder zorg is een hemelsbreed verschil. Het niet uit je bed geborsteld worden (met harde hand), het zelf kunnen inplannen, het kunnen afwerken van zaken waar je aan begint, sociale uitjes … het zijn dingen die we tot vorig jaar niet kenden in een weekend. Deze realiteit zorgt er wel voor dat ik bij momenten des te harder baal, de waarom harder uitspreek en geduld soms zeldzamer wordt.

We blijven ongelooflijk dankbaar voor de gedeelde zorg.

En ons Marie, die ziet dat alles goed is.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke