Gisteren was het de dag van de mantelzorger. De dag waarop de vele mensen die onbaatzuchtig voor een geliefde zorgen. Niet omwille van het loon, het respect, de erkenning maar omwille van de band met de persoon die zorg nodig heeft.
Wij mantelzorgen voor ons dochter en ook voor onze (schoon)vader.
Onze mantel van zorg is er eentje waar ik bij momenten mee worstel.
Op dit moment weegt de mantel zwaar door. We gaan opnieuw een vakantie tegemoet die volledig op haar noden is opgesteld. Haar programma bepaalt wanneer, waar en vooral hoe lang we erop uit trekken. Geen last minute planning hier maar alles ligt al maanden vast. Tussen de kampen door is ze ook langer thuis dan anders, wat ervoor zorgt dat de mantel ook soms beklemmend aanvoelt. Het worden dagen van constant aanstaan, nabijheid bieden en haar volgen in haar noden.
Ik heb zo’n nood aan het kunnen afgooien van de mantel en last minute-gewijs mijn programma laten bepalen. Het opstaan zonder plannen en mij laten verrassen door wat op mijn pad komt.
Ik gebruik de mantel ook om mezelf te beschermen. Te beschermen tegen plannen en verhalen van anderen. Ik gun iedereen zijn/haar reis en avontuur, daar moet je zeker niet aan twijfelen. Alleen loop ik daar nu even ver van weg. Omdat het confronterend is als je leven op dat vlak blijft stilstaan.
Gelukkig is de mantel er ook eentje van onvoorwaardelijke liefde voor haar en zij zorgt ervoor dat hij ook lichter aanvoelt. Haar overtuigde ‘zie je graag’, haar ontwapende glimlach en haar deugddoende knuffels dragen ook mij op momenten. Haar zien stralen geeft de mantel ook een extra glans.
En bovenal, we dragen samen de mantel en geven hem bij momenten door aan mekaar. Dit zorgt vooral voor een mantel met een gouden randje.
