Contact – Wervelkind

Over ons

Ik ben Frauke, getrouwd met Pieter en de trotse moeke van Gust (°2000), Marie (°2002) en Miel (°2003°).

Wij zijn een gezin dat leeft op twee snelheden. Een gezin met opgroeiende zonen die stilaan hun eigen weg uitstippelen. Daarnaast ook een gezin met een ‘eeuwig klein meisje’ dat ondanks het ouder worden nog veel zorg, nabijheid en ondersteuning nodig heeft.

Marie draagt een zorgrugzakje. Omwille van haar mentale beperking en haar autisme volgt ze een buitengewoon parcours. Ze startte in het gewoon onderwijs in combinatie met ondersteuning vanuit het COT in Roeselare; Op 4-jarige leeftijd zette ze de stap naar het buitengewoon onderwijs in de Kindervriend te Rollegem. Op de leeftijd van 9 werden we genoodzaakt om de stap naar verblijf te zetten voor haar. Dit omdat ze letterlijk haar nood aan structuur uitschreeuwde en omdat wij dit vanuit een gezinsorganisatie niet kunnen bieden. Bovendien hadden ook onze zonen nood aan aandacht en die konden we niet voldoende bieden. De stap naar gedeelde zorg was een heel lastige, moeilijk te zetten maar zonder twijfel voor iedereen in ons gezin de beste beslissing ooit. Haar buitengewone vraag konden wij als gezin niet alleen beantwoorden. Ze startte op haar 13-jarige leeftijd op de secundarie school in de Lovie waar ze ook tijdens de week verbleef. Op 21 jarige zette ze de stap naar de volwassenwerking. Ze woont nu in het Begijnhof in Diksmuide (van de Lovie) en gaat daar ook werken in het atelier van de Noortpoorte.

Vanuit de nood aan erkenning en herkenning bij anderen, begon ik met mijn blog. En die blog werd een boek. Een boek dat ontstond vanuit de nood aan het delen van een zorgverhaal. Wat de extra zorgen voor een gezin betekent, waar je tegen aanloopt en zeker ook waar je de kleine gelukjes in vindt. Het boek is er in de eerste plaats voor zorggezinnen zelf maar zeker ook voor netwerk en hulpverleners. Het is de ultieme kans om even in onze schoenen te komen staan.

Vanuit mijn rusteloosheid ga ik telkens op zoek naar nieuwe uitdagingen. Toen we zelf op reis gingen met het hele gezin, waren lange autoritten telkens de hel. Marie brulde uren aan een stuk, tot grote frustratie van alle medereizigers. Het geen vat hebben van hoe lang de rit nog duurt, zorgde bij haar voor extreme onrust. Heel intuïtief knipte ik een lange strook uit papier met daarop een aantal kleine tekeningen. Om de zoveel kilometer mocht Marie er een stukje afknippen. Zo kon ze letterlijk zien dat de tijd in de auto steeds korter werd.

Ik nam contact op met Evelien Rahm die mijn ideeën omzette in Marjet en haar vriendjes.

Contacteer ons

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke