Hij komt, hij komt

De Sint meerde ook dit jaar aan in Antwerpen.

Ook dit jaar zaten we samen aan het scherm gekluisterd om te zien hoe de heilige Man en zijn roetpieten alle kinderen welkom heetten.

Ook dit jaar waren we vertederd door Ramon die weg is van de mooie mama’s.

Ook dit jaar vinden we het Spaans-Nederlands van Conchita enorm grappig.

Ook dit jaar is het spannend afwachten tot de Sint officieel bevestigt dat er dit jaar GEEN stoute kindjes zijn.

Zij kirt, fladdert en piept van geluk. Ze knipt en plakt hele verlanglijstjes bij mekaar en de schoen krijgt de volgende weken een vast plaatsje tegen de muur. De wortel, het glaasje water en het pintje staan steevast klaar elke avond.

En hoewel ze al 17 is en we er zelfs weinig doekjes omwinden… Zeg nu zelf… iets of iemand die je live op TV ziet, hoort en zelfs terug zwaait… Over zijn of haar bestaan is er dan toch geen twijfel meer mogelijk.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke