Ik ben sinds gisteren terug thuis van de meest waanzinnige reis ever!
Wat een reis, wat een avontuur, wat een persoonlijke overwinning!
Met twee vriendinnen samen 16 dagen genoten, gekoesterd, beleefd, gelachen, gegierd, gepraat, grenzen overwonnen,…
Even compleet uit mijn comfortzone en onze realiteit.
Ook voor ons gezin was het een heuse overwinning. Ons meisje dat geen seconde van mijn zijde wijkt, heeft mij 16 dagen kunnen missen. Ze leerde dat ze ook zonder mij haar vrouwtje kan staan, haar basisrust kan vinden en dat haar papa ook met haar vele zaken kan opnemen.
Ze stond me op te wachten met een grote smile en een ‘spandoek en onze omhelzing was heel intens.
Mijn jongens runden met zijn drieën feilloos het huishouden, het was heerlijk thuiskomen.
Of ik ze gemist heb… eerlijk, ik heb veel aan hen gedacht, hen ook gevolgd in hun activiteiten maar echt missen heb ik ze niet (zij mij gelukkig ook niet). We hadden een strak programma die we dan ook met alle plezier volgen. We holden soms letterlijk van het ene naar het andere om dan te genieten van al die onvoorstelbare zaken. Soms geraakten we niet verder dan: och en ach… en dan weet je dat we geen woorden vonden om te beschrijven wat we zagen.
We maakten ook kennis met de heerlijke AUSSIE-mentaliteit: NO WORRIES MATE! De mensen zijn daar zo relaxed, zo open, zo behulpzaam en laten gebeuren wat er komt. No stress en zeker geen zorgen maken op voorhand. Ik probeer deze mentaliteit zo lang mogelijk vast te houden!
Ik heb dan ook de hele reis hetzelfde refrein gezongen (Yevgueni: ‘Hou het vast’)
‘En ik zeg wacht, hou het vast, dit zijn dagen zonder vragen.
Ik zeg wacht, hou het vast, dit is waar je echt moet zijn.
Zonder angst, zonder plan, altijd juist en nooit berekend.
Ik zeg wacht, hou het vast, hier zijn geen vragen meer.
Ik maak mezelf de plechtige belofte om dit refrein minstens één maal per dag te zingen, me heel bewust van het feit dat ik in het moment zelf moet leven. En ook van het feit dat ik een onbetaalbare ervaring heb mogen meemaken dankzij Mieke en Sofie, maar ook zeker dankzij mijn fantastisch gezin die mij deze kans volledig gegund hebben.
Dankbaar koester ik de herinneringen en neurie ik verder…
