Begin oktober 2015 gingen we in beroep tegen de beslissing van de verhoogde kinderbijslag.
Voor wie het systeem niet kent, eerst een korte uitleg. Er zijn drie pijlers die gescoord worden. Een eerste pijler is de graad van handicap, de tweede scoort de gevolgen van de handicap voor de activiteiten en de participatie van het kind en de derde pijler scoort gevolgen voor de familiale omgeving en de inspanningen die geleverd moet worden omwille van de handicap.
En net op die derde pijler kregen wij NUL punten. Omdat ons meisje op internaat zit, oordeelde de controlearts dat wij als gezin geen inspanning moeten leveren. En net daarom gingen wij in beroep!
Elk gezin met een zorgenkind moet inspanningen leveren dus hoe kan je dit als arts oordelen dat er geen gevolgen zijn voor je gezinsleven.
Heel ons leven staat in functie van haar!
Bij elke sociale uitnodiging die we krijgen voor tijdens het weekend, moeten we afwegen of zij het aankan om door anderen opgevangen te worden, elke gezinsuitstap die we maken moet er eentje zijn op de maat van een vijfjarige, gezinsvakanties zijn moeilijk te realiseren, vrije tijd kan enkel in aangepaste groepen,…
Dit zijn allemaal zaken die gescoord worden in de derde pijler maar de controle arts oordeelde dat het feit dat Marie op internaat zit, we geen inspanningen moeten leveren.
In oktober 2015 loop ik dus met mijn brief voor de arbeidsrechtbank binnen in het gerechtsgebouw. Nooit gedacht dat ik dit imposante gebouw zou moeten betreden, laat staan om een rechtszaak als ‘eiser’ aan te vragen.
Het duurt tot maart 2016 voor we voor de eerste keer voor de rechtbank moeten verschijnen. We gaan samen, Bolle om mij te steunen en ik om onszelf te verdedigen want ik denk dat ik recht in mijn schoenen sta. We komen binnen in een wereldje van lange toga’s, dikke dossiers, de taal van justitie,.. en een wereld die heel ver van staat van die van ons.
We maken kennis met de advocaat van de andere partij (lees kinderbijslagfonds), op zich een heel vriendelijke vrouw. Ik word naar voren geroepen en begrijp geen snars van wat er tegen mij gezegd wordt. Gelukkig legt de advocate ons in de gang verder uit wat de volgende stappen zijn: we moeten naar een experte die wordt aangesteld door de rechtbank en zij zal een verslag opstellen dat als basis moet dienen voor de uitspraak. De advocate voorspelt dat er tegen september 2016 een uitspraak zou moeten volgen.
Het duurt tot eind juni voor we bij de experte mogen. Een heel vriendelijke kinderarts die voor het eerst echt wel luistert naar ons verhaal. We zijn hier eindelijk wat meer dan een paar cijfers, testresultaten en andere verslagen. Ze luistert en noteert en erkent de zorg die we voor ons Marie moeten dragen.
Het duurt tot eind september voordat het verslag in onze bus valt. In dit verslag krijgen we gelijk, wordt onze inspanningen in punten omgezet. Maar hiermee is de kous zeker nog niet af. De tegenpartij (kinderbijslagfonds) heeft een maand de tijd om tegenargumenten aan te brengen en ook deze keer oordeelt de controle arts dat internaat niet te combineren is met inspanningen van het gezin zelf.
We blijven wachten tot onze zaak voorkomt.. tevergeefs blijkbaar…Aangezien wij niet met een advocaat werken en eigenlijk complete leken zijn op het vlak van justitie, weten wij van niets en ondernemen wij dan ook niets.
Uiteindelijk belt Bolle naar de rechtbank met de vraag waarom wij nog steeds niets horen. Een vriendelijke dame legt uit: ‘Meneer, het is aan jullie om de zaak terug voor te laten komen. Maar ik zie dat u geen advocaat hebt, dus dat wist u blijkbaar niet.’ Ja neen, dat wisten wij inderdaad niet, maar de tegenpartij weet maar al te goed dat wij geen advocaat hebben, waarom legt niemand ons iets uit?
Waarschijnlijk werd er gehoopt dat wij de zaak uiteindelijk zouden laten varen.
Na de zoveelst onleesbare brief, zakt de moed mij compleet in de schoenen. Een emotionele oproep op Facebook zorgt ervoor dat een vriend advocaat ons aanbiedt om verder bij te staan. We nemen zijn hulp met open armen aan. Heel de justitiële wereld is onbegrijpbaar voor de gewone sterveling en de taal en procedures zorgen ervoor dat je jezelf niet kunt verdedigen.
Het duurt tot oktober 2017 voordat de zaak terug voorkomt. Met knikkende knieën zit ik de rechtbank onze zaak af te wachten. Er komen eerst een aantal zaken voor waar we niets van snappen en die telkens eindigen in een advocaat die plechtig belooft ‘zich te gedragen naar de wijsheid’. Bolle en ik krijgen bijna de slappe lach, dat wordt een mooi voornemen! Ons gedragen naar de wijsheid.
Onze vriend advocaat pleit heel mooi voor ons en ook de arbeidsrechter gaat mee in zijn redenering. Onze hoop groeit.
Het duurt dan nog tot 8 november 2017 voor er een uitspraak komt in onze zaak en de volgende week krijgen we via onze advocaat het bericht dat we de zaak gewonnen hebben. Pure euforie!
Maar daarmee is de kous blijkbaar nog niet af. We moeten van het FOD een attest krijgen dat ze nu 16 punten ipv. 12 punten krijgt.
Ik stuur verschillende mails naar het FOD, Famifed en het kinderbijslagfonds maar we worden niet verder geholpen. De ene keer krijg ik het bericht dat ik mij richt tot de verkeerde dienst (oké, maar naar welke dienst moet ik me dan wel richten?), de andere keer krijg ik gewoon geen antwoord. Opnieuw belt Bolle naar het kinderbijslagfonds en krijgt hij het volgende antwoord: ‘ik heb de mail al drie maal ontvangen en telkens doorgestuurd naar de desbetreffende dienst’. Oké dank je wel, maar misschien kan je ons dat laten weten?! Dan weten we teminste dat er toch iets wordt gedaan met onze vraag.
Hij belt naar het FOD en daar belooft een dame ons te helpen (amai, dat duurt toch al heel lang bij jullie… ja, hoe zou dat komen?!)
We zijn 16 februari en EINDELIJK hebben we het document in handen. Bijna 2 jaar en een half vechten om een document te krijgen dat onze zorgen erkent. Als je me vraagt wat het meest lastige is aan het hebben van een zorgenkind, dan is dit het wel! Vechten voor je rechten en overal het gevoel krijgen dat je een dikke profiteur bent. Ik wil onze tegemoetkomingen gerust ruilen voor een dochter die normaal kan functioneren in de maatschappij!
Nu rest ons nog de documenten, fiscale attesten in te dienen bij de belastingen omdat we daar ook nog geld van terug moeten hebben. Ook moeten we nog een het achterstallige deel van de kinderbijslag krijgen. We zullen alweer geduld moeten hebben.
