Ik schrijf vooral over ons zorgenmeisje. Zij neemt inderdaad een grote hap aandacht en tijd in beslag.
Daarnaast word ik omringd door drie heerlijke mannen die mij overeind houden en me de dagelijkse steun geven.
Onze Gust is een heel zorgzame jongen met een hart van goud. Hij is het die op momenten waarop ik wankel de juiste woorden gebruikt. Hij duwt me op de feiten, spoort me aan om grenzen te stellen en geeft me erkenning op momenten van twijfel.
Onze Miel heeft de kracht om te genieten van elk moment en leert mij keihard om in het nu te komen. Zijn kracht is om zich geen zorgen te maken over wat nog moet komen. Hij ontwapent met zijn droge humor, kan van olifanten terug muggen maken en straalt een eeuwige rust uit.
Pieter, of Bolle voor de ‘maten’, is de papa van mijn kinderen, mijn tochtgenoot en dé man van mijn leven. Hij is de rust zelfve, staat keihard in het hier-en-nu en houdt stevig de teugels vast om me niet in ‘wat-als-denken’ te verliezen. Terwijl ik soms teveel op de feiten vooruit loop, is hij de persoon die alles dag per dag neemt. Zijn rust heb ik nodig om niet in paniekstatus over te schakelen, zijn vertrouwen heb ik nodig om te blijven gaan en te geloven dat we als zorggezin wel onze weg zullen vinden.
Samen vormen we een duo die enorm op mekaar is ingespeeld. Bij momenten zijn we twee cliniclowns die nog maar naar mekaar moeten kijken om de situatie met de nodige humor even te ontwapenen. Op andere nemen we het zonder woorden van mekaar over.
Ik heb het grote geluk, en dat besef ik zeker, dat wij als koppel op één lijn staan.
Ik ben vaak de persoon die situaties gaat voorzien, overlegmomenten plant en voorbereid, in overleg gaat met hulppartners rond ons gezin, op barricades ga staan,.. Ik vrees dat ik bij momenten erg vermoeiend ben.
Hij is het die mij letterlijk in zijn armen neemt als ik ‘erdoor’ zit, mij vertrouwen geeft dat het wel goed komt en mij mijn gang laat gaan als hij voelt dat ik mij ergens in vastgebeten heb.
Ook mijn zonen zijn er twee uit de duizend! Ze hebben alle redenen om zich achtergesteld te voelen en ik ben heel lang bang geweest dat ze mij ooit de rekening zouden presenteren.
Ze zijn vaak de spiegel die ik nodig heb. En ons Marie kan zich geen betere broers voorstellen!
