Ik had een super drukke werkweek. Eentje met een te vol gepropte agenda, veel avondwerk en als toetje nog een studiedag met de trein naar Leuven.
Het liefst van al was ik vrijdagavond het hele weekend in bed gekropen.
Maar dat was zonder ons miss gerekend…
Het was een weekendje waarin het wereldrecord ‘roepen om moeke’ werd verbroken. Ze had me voor alles nodig, ratelde en taterde.
Ik kon haar gedachten gang amper volgen, laat staan dat ik die telkens verwoord kreeg.
Ik weet niet of ze nu zoveel meer beroep deed op mij dan anders. Het zal beslist aan mijn eigen energiepijl gelegen hebben.
Stipt om 8u borstelde ze me ook dit weekend uit bed. Vanaf de eerste minuut volgde een spraakwaterval, een vragenstorm en de ene quizvraag na de andere (meestal met als centraal thema: ik zoek een liedje…)
Ik kon ze dit keer echt niet volgen. Ik liep de benen van onder mijn lijf om haar spullen te zoeken, pijnigde mijn hersenen om een antwoord te vinden op de vraag ‘wat kan ik nu doen?’ en had eigenlijk alle moeite van de wereld om niet telkens mijn geduld te verliezen.
Ze vroeg me meermaals: ‘ben je boos?’ en dat was voor mij telkens mijn barometer dat ik ook deze keer te kort reageerde.
Op zich was het een leuk weekend: verjaardagsfeest, dansles, schoenen kopen, scouts, eetavondje en de Sint-film. Ze glunderde en had alweer de tijd van haar leven.
Het zal dus dit keer echt wel aan mij gelegen hebben… Sorry missie, ik was niet zo gezellig dit weekend. Ik snak op dit moment naar lekker lang uitslapen en een programmaloze dag zonder ‘skoen’.
Vooral de gedachte: ‘hoe lang hou ik dit nog vol’ maakt mij op dit moment angstig en doodmoe. We kiezen er bewust voor om haar elk weekend bij ons te hebben omdat ze ons meisje is en blijft. En…omdat we de ballen aan ons lijf missen om haar een weekend in de leefgroep te laten.
Maar ik besef ook enorm dat ik geen reden van klagen heb. Ik heb lieve vrienden die nu vechten tegen die vreselijke K-ziekte en andere mensen missen hun kind nog elke dag.
Ik schaam me eigenlijk voor mijn gebrek aan moed en mijn ‘geklaag’ op dit moment. Ik kruip lekker vroeg mijn bed in met de zaligmakende gedachte: ‘morgen komt een nieuwe dag’.
