Ze was vorige week in de Lovie gebleven.
Het was een weekend waarin ik me wat verloren voelde.
Ik genoot enorm van het lekker lang uitslapen, het alles op mijn gemak doen en zaken waar ik aan begin ook af te kunnen maken.
Toch voelde het enorm vreemd aan. Ik die zo snakte naar rust en geen ‘wat-moet-ik-nu-doen’ aan mijn oren, miste mijn wervelkind.
Hoe langer de week duurde, hoe meer mijn gemis groeide.
Vrijdag had ik een lange werkdag voor de boeg, dus ik zou haar pas op zaterdagmorgen terugzien.
Ik had haar al een paar keer aan de lijn gehad en we voelden elkaars ongeduld om mekaar in de armen te vliegen enkel maar groeien.
En dan krijg ik dit heerlijk plaatje van mijn lieverds in mijn whatsapp met de fantastische boodschap: ‘ik mis jou,… morgen kruip ik in jou…’
Ik ben zelden zo opgewekt opgestaan, zelfs na een veel te korte nacht.
