Ook dit jaar hebben we op de een of andere manier de decembermaand overleefd. Hoog tijd dat stress plaats kan maken voor rust.
Stress uit zich bij haar in vroeg opstaan, licht ontvlambaar zijn, niet bereid zijn om tot compromissen te komen, ons een hele reeks verwijten naar ons hoofd slingeren nog voor we zelf iets kunnen zeggen, onweerstaanbare drang om te blijven eten, honderd keer per dag vragen ‘wat moet ik nu doen?’ maar geen enkel voorstel goedkeuren. Wij wringen ons in alle bochten om in te gaan op haar noden, haar programma in te vullen, haar gedachten te volgen en te verwoorden. Het is constant meegaan op haar golven van wispelturigheid en alles laten vallen om haar nabijheid en veiligheid te kunnen bieden. Het is constant alles samen doen, haar troosten als ze overstuur is, … en vooral zelf ons uiterste best doen om rust te brengen.
De stress begint eigenlijk al van het moment dat de Sint zijn voet op land zet. Ook al weet ze op de een of andere manier wel hoe het in mekaar zit, als ze hem live op TV ziet verschijnen, dan kan je zijn bestaan niet ontkennen. Ze glimt en glundert bij het bekijken van de aankomst in Antwerpen en kijkt al reikhalzend uit naar de gevulde schoenen.
Ze staat voor dag en dauw op om te gaan kijken welke verrassing er nu in haar schoen zal liggen. We moeten hemel en aarde bewegen om te vermijden dat ze haar broers niet gaat wekken om hen enthousiast de buit van vannacht te tonen.
Ze knipt en plakt zorgvuldig een hele waslijst aan hebbedingetjes bij mekaar, in de hoop dat de Sint dit jaar eens alles zal brengen. Ze weet al jaren dat ze alles mag vragen maar dat ze niet alles zal krijgen, maar onder het motto ‘wie niet waagt, niet wint’ blijft ze elk jaar geloven dat het deze keer wel zal lukken. De cadeautjes brengen eventjes rust en afleiding.
De rust is van heel korte duur want nu kan ze gaan aftellen naar de feestdagen. Feestdagen vol lekker eten en opnieuw cadeautjes. Ook op school en in de leefgroep wordt er gevierd en wachten haar leuke verrassingen. De dagen lopen niet meer volgens het vaste stramien en bieden niet meer de hoogstnoodzakelijke veiligheid. Ons meisje geniet maar het vraagt ook wel extra inspanning van haar om in de chaos overeind te blijven.
De kerstvakantie is voor velen een bijslaap vakantie maar dit ook dit jaar wordt ons dat niet gegund. Ze staat elke dag naast mijn bed om mij eruit te borstelen en duldt geen tegenspraak. Ze bepaalt volledig ons programma en is dwingend in haar keuzes. Midden in radioprogramma’s draait ze de knop uit en weerklinkt een medley van schlagers door haar box. Ze pikt de gsm uit mijn handen en scrolt door al mijn berichten. We moeten heel wat overtuigingskracht uit de kast halen om haar mee te nemen naar de Warmste Week in Kortrijk, zij bepaalt ook wanneer we terug naar huis komen, uiteraard net als de eerste tonen van het live optreden van Bazart starten. Zij is niet te verleiden voor een wandeling, een middagdutje of een knutselactiviteit. Hoe meer de stress haar overmant, hoe groter haar nood om de regie strak in handen te houden. Gelukkig mocht ze gisteren een dagje mee naar zee met mijn ouders. Even heel kort wat bijslapen en zelf tot rust komen.
Ook vanmorgen zit ik al om 7u. in de zetel met een wervelwindje dat om de vijf minuten vraagt: ‘wat moet ik nu doen?’ Mijn voorstellen worden systematisch afgeketst. Mijn inspiratie lijkt uitgeput, mijn energiepeil lager dan ooit. Ik besef ook dat ik al 17 jaar de kans niet krijg om uit te slapen. Dat zij al 17 jaar mijn wekdienst vervuld.
Ik tel de uren af naar het Nieuwe Jaar. Ik stel mijn goede voornemens uit tot in februari want ik denk dat ik eerst een winterslaap plan.
