Samen met onze beste vrienden gingen wij skiën.
Het werden heerlijke dagen vol zon, sneeuw, inspanning en ontspanning. Maar vooral een weekje vol intense vriendschap, slappe lach-momenten en diepe gesprekken. Waar we in het jaar ons best moeten doen om mekaar te zien, konden we deze week onze band versterken en daar enorm van genieten!
We konden onze batterijen opladen te midden van de pracht van de wijdse uitzichten, de witte bergen en de gedempte stilte van de natuur. Ons meisje had de skype ontdekt en zo werd wachten voor de lift wel vaker onderbroken door een vrolijke meid op het scherm.
‘Moeke, ik heb een vraagje…’
‘Papa, wie is er daar nog…’
‘Miel, toon eens de sneeuw…’
Zo was er dus ook een beetje bij, zo kon ze ook wat van het landschap genieten, zo kon ze zich ook eens voorstellen hoe een lift of een piste eruitziet. Maar vooral eens zwaaien naar al haar lieve vrienden.
Eens ik de auto stap om naar huis te gaan, kan het niet snel genoeg gaan. Ik ruik mijn nest en voel haar onrust ‘wanneer zijn jullie thuis?’
We bellen de laatste tien minuten voor we thuiskomen en worden ontvangen door een heerlijk enthousiaste meid. Letterlijk een vreugdesprongetje… én een heerlijk weerzien.
