Of ik gisteren haar was kon ophalen en verse kleren brengen…
Wat op zich een heel eenvoudige klus is om te klaren (vuile was inwisselen tegen vers kledij) werd een emotionele rollercoaster.
Ik rij op op een doods domein en voel me een echte indringer. Ik bel zoals afgesproken aan bij een andere leefgroep waar de wissel vlot verloopt.
Op dat moment krijgt de begeleidster telefoon van de leefgroep van Marie met de vraag of ik er nog ben. Ze zijn, terecht, duidelijk op hun hoede dat wij mekaar niet ’toevallig’ zouden tegenkomen.
Tranen lopen over mijn wangen als ik terug naar de auto stap. Dit is zo onwezenlijk!
Ik heb zo geduwd om haar terug in de leefgroep te laten opnemen en voelde mij enorm gefaald omdat ik de zorg niet langer kon dragen. Ik omarm de gedeelde zorg en de zorgpauze maar de manier waarop hakt er enorm in.
Marie verblijft op 20 meter waarvan ik sta en ik mag er niet naartoe. Het lijkt net alsof ze geplaatst is en wij geen contact mogen. Het gevoel dat anderen beslissen over het al dan niet mogen zien, knuffelen en terug ophalen van je eigen kind is verschrikkelijk.
Ik voel sinds anderhalve week wat andere ouders al 8 weken raakt. Ik kan voor hen alleen maar alle respect tonen.
Vanuit gezondheidsredenen gebeuren er onmenselijke zaken.
Kinderen en ouders zijn al acht weken fulltime bij mekaar, zonder enige pauzeknop, zonder enige ondersteuning, zonder enig perspectief.
Het verdrinken in de zorg is uitputtend, het missen van de nodige ondersteuning voor allemaal even slopend. De intense band komt onder zware druk te staan.
Kinderen en ouders zijn al acht weken van mekaar gescheiden.
De maatregelen zijn even streng als in de woonzorgcentra maar hier geen raambezoeken, geen bezoek-busjes of hoogtewerkers om mekaar even in de ogen te kunnen kijken, even te zwaaien of even een kushandje te smijten.
Woonzorgcentra werden massaal getest. De testen in de voorzieningen worden mondjesmaat geleverd en moeten tegen eind mei rond zijn. De overheid laat deze doelgroep twee maanden en een half in de kou staan om enige versoepeling toe te laten.
Ik hoor professionelen zeggen dat het beter is dat de kinderen hun ouders nu even niet zien, dat dit enkel voor verwarring zou zorgen. Ik hoop dat ze dan ook zelf de reflex bij zichzelf maken wat die boodschap hen zou doen moesten zij verboden worden om hun kind, een familielid, … even te mogen zien.
Maatregelen op papier dwingen kinderen bij terugkeer tot 14 dagen quarentaine in hun eigen kamer. Begeleiders worden gedwongen tot cipiers in ruimtepakken.
We krijgen nog amper de tijd en de ruimte om mama te mogen te mogen.
Ofwel verzuip je in de vele rollen: mama, partner, therapeut, leerkracht, werknemer,… ofwel wordt alles je ouderrol je bijna afgenomen en ben je compleet afhankelijk van de organisatie van de voorziening zelf. Want officieel mag er enkel telefonische of online-ondersteuning of enkel crisisopvang. In vele gevallen betekent dit recht op niets.
Omwille van de strenge maatregelen beslissen buitengewone scholen dat ze niet meer openen dit schooljaar. Dat betekent dat kinderen drie maanden en een half onderwijs missen. Préteaching is onmogelijk, stimulatie en therapie valt voor vijf maanden weg.
Leerkrachten, directie en therapeuten staan te springen om terug op te starten maar worden genekt door de onmogelijk uit te voeren maatregelen.
Het wordt meer dan duidelijk dat onze doelgroep weinig beleidsmakers beroert.
Dat weinig beleidsmakers in onze schoenen durft te komen staan.
Dat een persoon met een beperking op papier te verwaarlozen valt.
