Vreemde moederdag

Of ik gisteren haar was kon ophalen en verse kleren brengen…

Wat op zich een heel eenvoudige klus is om te klaren (vuile was inwisselen tegen vers kledij) werd een emotionele rollercoaster. 

Ik rij op op een doods domein en voel me een echte indringer. Ik bel zoals afgesproken aan bij een andere leefgroep waar de wissel vlot verloopt. 

Op dat moment krijgt de begeleidster telefoon van de leefgroep van Marie met de vraag of ik er nog ben. Ze zijn, terecht, duidelijk op hun hoede dat wij mekaar niet ’toevallig’ zouden tegenkomen. 

Tranen lopen over mijn wangen als ik terug naar de auto stap. Dit is zo onwezenlijk!

Ik heb zo geduwd om haar terug in de leefgroep te laten opnemen en voelde mij enorm gefaald omdat ik de zorg niet langer kon dragen. Ik omarm de gedeelde zorg en de zorgpauze maar de manier waarop hakt er enorm in. 

Marie verblijft op 20 meter waarvan ik sta en ik mag er niet naartoe. Het lijkt net alsof ze geplaatst is en wij geen contact mogen. Het gevoel dat anderen beslissen over het al dan niet mogen zien, knuffelen en terug ophalen van je eigen kind is verschrikkelijk.

Ik voel sinds anderhalve week wat andere ouders al 8 weken raakt. Ik kan voor hen alleen maar alle respect tonen.

Vanuit gezondheidsredenen gebeuren er onmenselijke zaken. 

Kinderen en ouders zijn al acht weken fulltime bij mekaar, zonder enige pauzeknop, zonder enige ondersteuning, zonder enig perspectief.

Het verdrinken in de zorg is uitputtend, het missen van de nodige ondersteuning voor allemaal even slopend. De intense band komt onder zware druk te staan.

Kinderen en ouders zijn al acht weken van mekaar gescheiden.

De maatregelen zijn even streng als in de woonzorgcentra maar hier geen raambezoeken, geen bezoek-busjes of hoogtewerkers om mekaar even in de ogen te kunnen kijken, even te zwaaien of even een kushandje te smijten. 

Woonzorgcentra werden massaal getest. De testen in de voorzieningen worden mondjesmaat geleverd en moeten tegen eind mei rond zijn. De overheid laat deze doelgroep twee maanden en een half in de kou staan om enige versoepeling toe te laten.

Ik hoor professionelen zeggen dat het beter is dat de kinderen hun ouders nu even niet zien, dat dit enkel voor verwarring zou zorgen. Ik hoop dat ze dan ook zelf de reflex bij zichzelf maken wat die boodschap hen zou doen moesten zij verboden worden om hun kind, een familielid, … even te mogen zien. 

Maatregelen op papier dwingen kinderen bij terugkeer tot 14 dagen quarentaine in hun eigen kamer. Begeleiders worden gedwongen tot cipiers in ruimtepakken. 

We krijgen nog amper de tijd en de ruimte om mama te mogen te mogen. 

Ofwel verzuip je in de vele rollen: mama, partner, therapeut, leerkracht, werknemer,… ofwel wordt alles je ouderrol je bijna afgenomen en ben je compleet afhankelijk van de organisatie van de voorziening zelf. Want officieel mag er enkel telefonische of online-ondersteuning of enkel crisisopvang. In vele gevallen betekent dit recht op niets.

Omwille van de strenge maatregelen beslissen buitengewone scholen dat ze niet meer openen dit schooljaar. Dat betekent dat kinderen drie maanden en een half onderwijs missen. Préteaching is onmogelijk, stimulatie en therapie valt voor vijf maanden weg. 

Leerkrachten, directie en therapeuten staan te springen om terug op te starten maar worden genekt door de onmogelijk uit te voeren maatregelen.

Het wordt meer dan duidelijk dat onze doelgroep weinig beleidsmakers beroert. 

Dat weinig beleidsmakers in onze schoenen durft te komen staan.

Dat een persoon met een beperking op papier te verwaarlozen valt. 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke