Valse start

Vandaag vertek je naar de Lovie voor twee weken omdat wij gaan skiën met onze jongens.

Sinds gisteren voel ik je zinderen, ik zinder solidair mee. Je zegt me wel 100 keer: ‘ moeke, je bent de liefste van de hele wereld’. Je vraagt een aantal keer wat je morgen gaat doen. Ik steek je in bed en je vraagt me een laatste keer of ik je kom halen volgende week vrijdag. Ik antwoord je dat je in de Lovie blijft, je glundert en twijfelt terzelfder tijd. Ik blijf dapper en geef je een dikke zoen.

Vanmorgen sprong je vol levenslust je bed uit. Je kan niet wachten tot oma en opa je komen halen om je naar de Lovie te voeren. Je valies zit barstensvol, een hele lading kleren voor 11 dagen.

Je glundert en fonkelt als de bel gaat. Je zwaait nog een laatste keer en glimlacht op de achterbank.

Dat ging vlot, denk ik en ik ga over tot de orde van de dag.

Maar dan krijg ik opeens een telefoontje van jou: ‘Moeke, je ben mijn broeken vegeet.’ Er klinkt paniek in je stem, je bent aan het wankelen.

Oma neemt even de telefoon over en beaamt dat ik er in geslaagd ben om maar één broek in jouw valies te steken. De andere hangen inderdaad hier aan het wasrek te blinken.

Ik beloof je ze te brengen, jij zegt: ‘ oké, tot straks’ en gooit de telefoon dicht.

Ik kan mezelf voor mijn kop slaan, ik heb het weer eens verknald. Ze was zo zelfverzekerd vertrokken en die broeken zorgen nu voor onnodige stress.

Ik bel naar haar leefgroepje en krijg Regine aan de lijn. Ze heeft Marie opgevangen, haar verteld dat de broeken in orde komen maar dat ik vandaag niet meer kan langskomen. Ze stelt mij gerust en garandeert me ook dat het wel zal lukken dit weekend, dat Marie het ziet zitten.

Ik kan via messenger regelen dat ik de broeken vanavond bij juf Gudrun mag binnenbrengen, dat bespaart mij een heuse trip naar Poperinge.

Ze stelt mij bovendien gerust: ‘ik zag Marie daarnet, en ze had een broek aan’. Heerlijk, die kracht van humor!

Lap, daar gaat mijn dapper zijn voor vandaag. Het vreselijke schuldgevoelbeest komt knagen en bijt zich stevig vast.

Ik denk dat ik mijn joker inzet voor vandaag… ik vrees dat ik met een ‘kwartiertje treuren’ niet toekom.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke