Verbonden zijn betekent onder andere ‘aangehecht, bijeengevoegd, gekoppeld, innig samengaand, onafscheidelijk…’
Het is een krachtig woord met een nog krachtigere inhoud.
Verbondenheid geeft ons vleugels.
Doorheen de jaren met ons Marie, raakten we met een aantal mensen heel sterk verbonden. Vaak zijn het mensen die omwille van ons verhaal op ons pad kwamen en waar we op dit moment een innige band mee hebben opgebouwd.
Gezinnen die in dezelfde situatie zitten, moeten zelden moeite doen om met ons in verbinding te staan.
We gaan door dezelfde woelige kinderjaren waarbij we hopeloos op zoek gaan naar een handleiding. We komen in dezelfde situaties waarbij we ons kind moeten verdedigen in hun ‘zwak’ zijn. We liggen vaak wakker van dezelfde ‘kleine’ vragen die voor ons als serieuze drempels op ons pad liggen.
We worden ontroerd door dezelfde kleine stapjes die voor anderen zo evident zijn maar voor ons een echte vreugdedans ontlokken. We leren samen kijken naar kleine positieve details, we leren genieten van een glimlach en een knuffel.
We kunnen bij hen terecht met een lach en een traan.
We mogen overstuur zijn na een overleg met professionelen of na een reactie van de buitenwereld die de ‘onzichtbare’ beperkingen van onze gezinnen niet kent. We mogen boos worden omdat we ons onbegrepen voelen of als we voor de zoveelste keer anderen moeten overtuigen dat ons meisje zoveel kwetsbaarder is dan ze lijkt. We mogen ontgoocheld zijn als mensen nooit eens vragen hoe het gaat met ons of haar en het lijkt alsof ze enkel in zichzelf geïnteresseerd zijn. We mogen ontmoedigd zijn als mensen niet snappen dat we op de laatste snik afhaken voor een uitje omdat we helemaal op zijn.
Maar we mogen vooral trots zijn als een nooit verwachte stap dan toch gezet wordt. We mogen glunderen als ze ons met haar spontaniteit ontroert. We mogen onze krachten delen als ze weer eens alles doet vergeten met haar glimlach. We mogen mekaar schouderklopjes geven, mekaar aanmoedigen, een kort berichtje sturen waarmee je weer verder kan, … We mogen samen schrijven aan onze buitengewone verhalen, waarbij we vooral erkenning kunnen geven aan mekaar.
Erkenning is en blijft een magisch woord dat heel vaak juist voor die verbondenheid zorgt.
