een klein meisje in een groot lichaam

Vandaag nog maar eens de oversteek naar Poperinge gemaakt voor een overleg.

Zowel op school als in de leefgroep blokkeert ze de laatste tijd meer en meer en volgt er soms ook wel een heuse uitbarsting. We bellen elke dinsdag en donderdag naar de leefgroep en de laatste weken was dit steeds met een klein hartje. Waar heeft ons meisje het deze keer moeilijk mee gehad?

Ondanks de vele en geslaagde aanpassingen die er na de Paasvakantie gebeurden, blijft ons meisje het enorm moeilijk om haar basisrust te vinden en te behouden. Haar leefgroep bestaat uit 13 jongeren, met elk hun eigenheid, en die zorgen elk voor hun (gezellige) drukte. De vele interacties heeft ze altijd gehoord, gezien en gecheckt. Ze ziet, hoort en voelt alles en moet van vanuit haar nood aan alles onder controle hebben ook commentaar op geven. Dit lokt dan op zijn beurt commentaar uit, waar ze niet mee om kan. Elke opmerking ervaart ze als kritiek en afgewezen worden. Ze wil altijd flink zijn en niet aan deze verwachting kunnen voldoen geeft haar stress.

Vanmiddag zaten we samen met een opvoedster, de juf, groepschef, sociaal assistente en de dokter sloot het laatste halfuurtje aan. 

Ik was vanmorgen al compleet onder de stress opgestaan en dat was er niet opverbeterd tijdens de autorit. Compleet verkrampt en misselijk stap ik het lokaaltje binnen. Ik hoor de verhalen die ik liever niet hoor maar toch wel belangrijk vind dat die verteld worden. Ik herken ons meisje en vind het zo jammer dat ze weer maar eens met zichzelf geen weg kan.

De ogen worden op mij gericht maar ik weet het eigenlijk ook allemaal niet meer zo goed...

Wat de oorzaak is van haar blokkeren?

Wat er in haar hoofd speelt op die momenten?

Wat haar rust kan bieden?

Ik probeer nog maar eens haar te verdedigen in haar kwetsbaar zijn. Ze komt zoveel sterker over, ze wil zo graag haar best doen, ze zegt altijd dat alles oké is, ze kan niet aangeven wat er scheelt. Ze is en blijft emotioneel een peuter en dat zal ALTIJD zo blijven! Ik weet dat er vanuit school en leefgroep met de beste bedoelingen gewerkt wordt aan haar ontwikkeling maar op dat vlak kan ze niet meer ontwikkelen. Zorg a.u.b. voor voldoende nabijheid, voorspelbaarheid en visualisatie want dit zijn de basisvoorwaarden om haar rust te bieden.

Begrijp me niet verkeerd, we zijn enorm tevreden over de warme gedeelde zorg vanuit de Lovie. Maar ook hier ondervinden we dat het zo moeilijk is om als mama om gehoord te worden in het verdedigen van de kwetsbaarheid van je eigen kind. Een warme oproep om ouders van zorgenkinderen steeds te zien als zij die hun kind het beste kennen.

We sluiten het overleg af met de conclusie dat ons Marie maar één persoon heeft waarbij ze haar kwetsbaarheid echt kan tonen en aangeven. En dat ben ik... 

Ik voel me vereerd en neem met alle plezier die rol op mij. Ik lees haar, vertaal, haar, troost en vertroetel haar. Ik kijk daarbij ook met angst de toekomst tegemoet en hoop ergens dat ze nooit de dag moet meemaken dat ik er niet meer ben voor haar.