home sweet home

Elk jaar vertrekt ze precies op haar verjaardag op scoutskamp.

Elk jaar een jaartje ouder, elk jaar met een grotere kroon, elk jaar met een hemelsbrede glimlach.

Elk jaar wordt ze gefeliciteerd en hartelijk uitgezwaaid.

Ook dit jaar mocht ze alweer een prachtig kamp beleven. Een kamp op maat van haar, een kamp vol vertrouwde leiding die haar uitdagen, haar rust bieden, haar Marie laten zijn en haar dolle dagen laat beleven.

Ons meisje dat zo vasthangt aan structuur en voorspelbaarheid kan zich gedurende dit kamp volledig laten leiden door de scoutsavonturen. Ze verwacht hier geen structuur en daarom loopt het telkens super.

Dit jaar had ze een moeilijk moment. Het moment dat ze beseft dat ze afscheid zal moeten nemen van haar vertrouwde leiding en een aantal pallieters die stoppen met de scouts overmant haar. Ze heeft even haar emoties niet onder controle en huilt ontroostbaar... 

De leiding durft mij op te bellen en te vragen of ik haar telefonisch kan troosten. Het was een wonderlijke ingeving van hen! Ik kan met haar een kort gesprekje voeren en ik voel ze landen aan de andere kant van de lijn. Haar huilbui is doorprikt, haar zin in de laatste avond is teruggekeerd.

Vanavond kwam ze terug thuis. Veel meer dan: 'was super leuk, ik mis de leiding' komt er niet uit. Ze straalt en glimt. Ze had alweer een fantastische tijd!

En wij... wij konden ook even op onze plooi komen. Wij genoten van onze me-time waarbij we bij onze planning even enkel aan onszelf konden denken. We geraakten op de weide van Werchter, sliepen uit, konden gaan en staan waar we wilden... Even onze batterijen compleet opladen.

We staan versteld dat er elk jaar jonge gasten onze zorgenkinderen de moeite waard vinden om hen een jaar vol amusement te bieden met als afsluit een onvergetelijk kamp. Dank je wel lieve leiding!!