Home sweet home

Elk jaar vertrekt ze precies op haar verjaardag op scoutskamp.

Elk jaar een jaartje ouder, elk jaar met een grotere kroon, elk jaar met een hemelsbrede glimlach.

Elk jaar wordt ze gefeliciteerd en hartelijk uitgezwaaid.

Ook dit jaar mocht ze alweer een prachtig kamp beleven. Een kamp op maat van haar, een kamp vol vertrouwde leiding die haar uitdagen, haar rust bieden, haar Marie laten zijn en haar dolle dagen laat beleven.

Ons meisje dat zo vasthangt aan structuur en voorspelbaarheid kan zich gedurende dit kamp volledig laten leiden door de scoutsavonturen. Ze verwacht hier geen structuur en daarom loopt het telkens super.

Dit jaar had ze een moeilijk moment. Het moment dat ze beseft dat ze afscheid zal moeten nemen van haar vertrouwde leiding en een aantal pallieters die stoppen met de scouts overmant haar. Ze heeft even haar emoties niet onder controle en huilt ontroostbaar… 

De leiding durft mij op te bellen en te vragen of ik haar telefonisch kan troosten. Het was een wonderlijke ingeving van hen! Ik kan met haar een kort gesprekje voeren en ik voel ze landen aan de andere kant van de lijn. Haar huilbui is doorprikt, haar zin in de laatste avond is teruggekeerd.

Vanavond kwam ze terug thuis. Veel meer dan: ‘was super leuk, ik mis de leiding’ komt er niet uit. Ze straalt en glimt. Ze had alweer een fantastische tijd!

En wij… wij konden ook even op onze plooi komen. Wij genoten van onze me-time waarbij we bij onze planning even enkel aan onszelf konden denken. We geraakten op de weide van Werchter, sliepen uit, konden gaan en staan waar we wilden… Even onze batterijen compleet opladen.

We staan versteld dat er elk jaar jonge gasten onze zorgenkinderen de moeite waard vinden om hen een jaar vol amusement te bieden met als afsluit een onvergetelijk kamp. Dank je wel lieve leiding!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Onze club

Het prachtige TV-programma ‘de Club’ heeft helemaal mijn hart veroverd. De kracht van dit programma zat niet enkel in het...

Lees meer

Daar gaat ze

Ze is net terug van kamp en we vullen opnieuw een valies. Dit keer niet om op reis of kamp...

Lees meer

Vakantie

De boeken gaan hier eindelijk toe. Cursussen zijn bijgewerkt, de planning voor het volgende academiejaar opgemaakt. En dan is het...

Lees meer

Stroomversnelling

De laatste maanden waren hier een opeenvolging van wikken en wegen, in overleg gaan en knopen doorhakken. Ons Marie wordt...

Lees meer

Wasko

Jaren naar uitgekeken en dan is het eindelijk zo ver. Onze papa was lang geen voorstander maar het laatste jaar...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke