Toen de jongens nog klein waren, ging ik vaak met hen naar kindervoorstellingen.
Ik genoot van mijn kleine gasten, van de acteurs, van de interactie met het publiek…
Marie namen we ook een paar keer me maar zodra ze wat groter werd, hielden reacties van anderen mij ver van de theaterzalen.
Nu hadden we vanuit zeer betrouwbare bron vernomen dat de voorstelling van ‘meneer Beer’ wel iets voor haar zou zijn.
Ons miss ging er helemaal in op en zat als glimworm op de eerste rij.
Het werd een knotsgekke voorstelling waarin we konden meehuilen met de woeste wolven, ongegeneerd met onze (ingebeelde) staart staan zwaaien, rijmkonijnen onze zinnen laten afmaken, meegniffelen op het prottenliedje en ons laten meeslepen door een prachtig muzikaal verhaal.
En ik… ik genoot en betrapte mezelf op meezingen, dansen en de bosgroet uitbrengen.
Wat mijn jongens momenteel gênant vinden, vindt zij nog steeds super grappig!
Zij is mijn ultiem excuus om het kind in mezelf weer boven te halen.
