We hebben er een heftig anderhalf jaar op zitten.
Een jaar vol onzekerheid, vol oneindig hopen op een sprankel perspectief, vol bang telefoontjes uit de Lovie afwachten voor de zoveelste quarantaine, vol te veel bordjes in de lucht houden: mantelzorgen, werken, fulltime huismoederen,…
Ons miss doorstond de chaos, bleef ondanks de vele stormen in haar hoofd en haar lijfje. Ze bleef dapper overeind alhoewel we heel vaak vreesden dat ze zou crashen.
Haar en onze veerkracht werd meer dan ooit zwaar op de proef gesteld.
Dit doen we nooit meer.
Maar… sinds enkele weken schijnt opnieuw de zon. Letterlijk en figuurlijk.
Ze kan terug gaan turnen, ze kan terug naar de scouts.
Ze kan terug naar de grootouders, er komen terug vrienden in de tuin, we vieren terug feest zodra we kunnen…
Dit hadden we niet gekund zonder de oneindige steun van onze supporters aan de zijlijn. De lieve berichtjes, de vele luisterende oren naar nog maar eens mijn klaagzang (sorry, geen sprankeltje positieve vibes meer op dat moment), de ‘hoe-gaat-het’-polsmomentjes, de lieve quotes en de erkenning dat het wel knap lastig was.
Jullie zorgden ervoor dat we elke morgen een nieuwe hap adem namen, ons ogen openhielden voor de kleine gelukjes, de moed niet verloren en ons lieten dragen op de vele steunende handen.
Dank je wel lieverds!
