Wat kijken we uit tot het moment dat deze pandemie zich gewonnen geeft.
Corona had ook ons gezin in de greep. Marie en Pieter testten allebei positief. Dikke snottebellen en rode koortswangen, meer was het niet. Gelukkig maar.
Uiteraard hielden we ons aan de regels en bleven ze allebei in een week in quarantaine. Aangezien Miel en ik negatief bleven (en onze Gust ondertussen van zijn Noors avontuur geniet), kon ik gelukkig blijven werken. Net in volle examentijd, dat kwam goed uit.
Marie bleef een week van school en van de leefgroep. Ze deed het super. Bovendien genoot ik des te meer van mijn ‘vrijheid’ om naar mijn werk te kunnen gaan aangezien Pieter het thuisblijven overnam deze keer.
We maakten er een fijne week van, met voldoende afwisseling, lekker eten, samen bakken,…
We stelden al ons werk dat we konden uitstellen naar de volgende week en telden samen de dagen af.
Groot was onze verbazing toen we vrijdagnamiddag dan toch het bericht kregen dat er omwille van de veiligheid beslist was dat de quarantaine van 7 naar 10 dagen was verlengd en Marie dus niet terug naar de leefgroep kon.
Het nieuws kwam binnen als een mokerslag. Ik voelde diep verdriet, vermoeidheid, onmacht en kwaadheid. Al bijna twee jaar zijn de maatregelen voor ons dochter telkens strenger dan voor anderen van haar leeftijdsgenoten.
Telkens opnieuw moeten wij van het ene moment op het andere schakelen. Thuiswerken in combinatie met mantelzorgen is geen optie, wat betekent dat wij telkens ons werk overdag moeten laten vallen om dan op andere momenten terug in te halen. Telkens opnieuw gaat onze aandacht constant naar haar omwille van haar nood aan nabijheid. Telkens opnieuw moeten onze jongens hun plan trekken, ook nu onze Miel tijdens zijn eerste examenperiode. Telkens opnieuw doe ik onze zonen tekort, compleet opgeslorpt door de zorgen voor haar. Telkens opnieuw blijft alle huishoudelijke werk en andere activiteiten liggen, …
Het lijkt alsof we telkens extra gestraft worden voor het hebben van een zorgenmeisje.
Telkens krijgen we ‘kwetsbare doelgroep’ te horen als argument om voor het meest veilige scenario te kiezen. We zijn telkens solidair geweest met hen en ons dapper aan de maatregelen gehouden.
Maar op dit moment zijn zowel ons meisje als wij heel kwetsbaar. Zij omdat ze al zo vaak haar klasje heeft moeten missen, omdat ze al zo vaak moest schakelen naar andere maatregelen en omdat ze meer dan ooit het sociaal contact mist. We blijven wel heel dankbaar voor de begeleiders en leerkrachten die ook al twee jaar alles en zoveel meer doen om haar toch veilig te omarmen.
Wij omdat we lang genoeg teveel bordjes in de lucht moeten houden: werken, mantelzorgen, moederen en het gezin in goede banen leiden.
Aangezien de regels voor onderwijs en welzijn al bijna twee jaar niet op mekaar afgestemd zijn, konden we wel rekenen op enige soepelheid van de school.
Marie mocht drie dagen extern naar de klas. Gelukkig konden we elke dag rekenen op een taxibeurt uit het netwerk waardoor ze elke dag op tijd in Poperinge en thuis geraakte.
Zelf vond ze het geweldig ‘ik wil extern worden’…
Sinds donderdag is ze terug naar de leefgroep. Ze verblijft er ook dit weekend, wat ons wat ademruimte geeft.
Tijd om even in de lappenmand te liggen, ons te herpakken, werk in te halen en te genieten van de rust. Ons huis ligt er nog steeds ontploft bij want we pikten toch ook een wandeling mee.
We kijken dan ook halsreikend uit naar de lente, de zon en de vrijheid.