We waren bijna vergeten hoe het voelde…
Een weekend zonder zorgen, een weekend zonder magneetmeisje, een weekend zonder peutertje dat je hele programma invult.
Ze bleef dit weekend in de Lovie én wij hadden voor het eerst een weekend zonder druk programma.
Het werd een weekend op ons eigen tempo, van werken in tuin en huis en de taakjes ook kunnen afronden. Een weekend van uitslapen, van gesprekken voeren zonder onderbrekingen, van ruimte in je hoofd creëren.
We zetten begin dit schooljaar de dappere stap om Marie één weekend in de maand in de Lovie te laten verblijven. In realiteit werden al een paar weekendjes geschrapt omwille van uitstapjes met de scouts of andere ‘onmisbare’ alternatieven. De andere weekends waren we zelf op zwier, altijd leuk uiteraard, maar echt tot rust kom je dan niet.
Dit was het eerste weekend waar ik niet verloren liep zonder haar maar echt terug op adem kwam. Het is even keihard ervaren hoe het anders had kunnen lopen.
Maar des te meer de gedeelde zorg omarmen.
