Vandaag is het de internationale dag van personen met een beperking.
Wat vreemd dat er aan een dag van vandaag amper aandacht wordt besteed in de media. Waar we op 21/3 massaal twee verschillende kousen aantrekken uit solidariteit (wij ook!), wordt deze dag amper in de kijker gezet. Hoe mooi zou het zijn mochten we ook massaal een bepaald symbool dragen waarbij we het respect voor mensen met een beperking even in de verf zetten.
Wat maakt dat in 2022 dagen als deze geruisloos voorbij gaan?
Doorheen de jaren als zorggezin leerde ik muren rond ons gezin te bouwen.
Muren rond me heen op momenten waarop ik graag terug veilig in onze gezinscocon kruip. Muren om ome te beschermen tegen ongezouten meningen die ongevraagd onze richting worden gestuurd. Tegen uitspraken die dwars door ons hart snijden, tegen blikken die onze kant opgaan als Marie authentiek reageert,…
Op zo’n moment ben ik dubbel dankbaar voor de warmte en veiligheid dat ons gezin me biedt. Bij hen mag ik mijn kwaadheid uiten, mijn tranen de volle loop laten stromen en vind ik ook telkens de kracht om terug rechtop te kruipen.
Anderzijds ook zeker muren die als barricades worden gebruikt om onze stem te laten horen. We blijven helaas te vaak eenzaam roepen in de woestijn voor haar rechten, haar kansen om volwaardig te mogen deelnemen aan de maatschappij, haar rechten en haar plekje op de wereld.
We willen maar al te graag dat ze als 20-jarige meid dezelfde kansen krijgt als haar leeftijdsgenoten, zowel op school, als in de jeugdbeweging, sportclub, …
We zijn dankbaar voor alle kansen die ze nu reeds krijgt maar ervaren dat het niet evident is om haar te zien als een 20-jarig meisje dat ook droomt van dezelfde zaken als haar leeftijdsgenoten. Wat maakt dat ‘dit is niet haalbaar’ vaak als eerste reactie komt bij vragen naar gelijke kansen als haar leeftijdsgenoten? Wat maakt dat haar beperking vaak als onoverkomelijke drempel wordt ervaren?
We zijn nog veel verder af van haar volwaardig burgerschap in de maatschappij. Op het vlak van haar plichten staan ze altijd in de eerste rij. Maar als het over haar rechten gaat, dan lijkt het wel alsof ‘personen met een beperking’ van een andere planeet komen. Wat maakt dat in 2022 de ellenlange wachtlijsten maar niet worden weggewerkt. Wachtlijsten van personen die RECHT hebben op ondersteuning maar die niet krijgen. Personen met een beperking die enkel vragen naar ondersteuning om een kwalitatief leven uit te bouwen. Personen die geen hallucinante dromen hebben, enkel gedeelde zorg om het voor zichzelf en hun netwerk haalbaar te maken.
Wat maakt dat rechten voor personen met een beperking niet hetzelfde inhoudt als rechten voor elke inwoner van België?
Wat maakt dat zij niet dezelfde rechten heeft als haar broers?
Wat maakt dat een beleid ervoor kiest om haar rechten niet als volwaardig te aanzien?
Er is nog veel werk aan de winkel.
Maar lieve Marie, ik blijf vechten voor je rechten. Ik blijf voor jou de barricades opspringen als er onrechtvaardigheid ervaar en laat je niet in de steek.
