We hebben december gehaald.
De Sint- en Kerstmisstress is verdwenen, we kunnen terug een tandje lager schakelen in het preventief reageren, nabijheid bieden, anticiperen en opvangen.
Ik voel dat een deel van de spanning uit mijn lijf vloeit. Een deel, want er is constant die alertheid en stress. Ik werk eraan maar de adrenalinepeil is nog steeds hoog.
Met het kunnen loslaten van de decemberstress, overvalt met vandaag een gevoel van verdriet en kwaadheid.
Niet omwille van ons Marie, wel omwille van haar beperking. Haar beperking en onze beperkingen als gezin.
Ik vind het vandaag allemaal zo oneerlijk en heb het even allemaal gehad.
Ik heb vandaag een dag waarop ik alles oneerlijk vind.
Oneerlijk omdat wij als gezin al jaren ter plaatste blijven trappelen en we geen vooruitzicht hebben waar we vrolijk van worden (integendeel).
Ik baal vandaag…
Balen omwille van …
Het altijd rekening moeten houden met Marie haar planning waardoor we er niet even tussenuit kunnen als we daar nood aan hebben.
Het altijd moeten klaar staan op vrijdagavond als ze terug naar huis komt.
Het altijd paraat staan als ze in de buurt is.
Het altijd alles moeten laten vallen als ze voor de 1000ste keer ‘moeke’ roept.
Het altijd geleefd worden en moeten meegaan op haar golven.
Het telkens schrappen van je eigen noden om aan haar noden te voldoen.
Ik huil omwille van…
Het zien hoe in andere gezinnen kinderen ouder worden en ouders terug vrijheid herwinnen. Het voelen hoe wij al een ‘eindpunt’ hebben bereikt in haar ontwikkeling en voor altijd op kleuterniveau blijven trappelen.
Het ervaren dat anderen daar niet bij stil staan en geen oog hebben voor onze realiteit.
Het snakken naar erkenning bij mensen die nooit vragen hoe het met ons gaat.
Het gekwetst worden omdat ons dochter niet dezelfde kansen krijgt waardoor wij als gezin telkens moeten terugplooien op onszelf.
Het geïsoleerd geraken omdat ons Marie er nog maar eens niet bij mocht zijn.
Het telkens maar opbergen van eigen wensen, hoe klein ook, omdat de zorg voor haar voor altijd is…
Ik kruip even in mijn veilige cocon.
Ik hoef geen opbeurende berichtjes.
Ik baal… echt ik baal…
Morgen is er een nieuwe dag.
