Hoewel ze zelf kordaat antwoordt ‘ik ben wel al 20’, blijft ze ons grote kleine meisje.
Ze claimt haar twintig levensjaren met grote trots, ze wil zo graag groot zijn. Groot en ambitieus.
Haar ambities liggen heel breed: van leidster in de scouts tot kapster, van ober in een cafeetje tot winkeldame in de bakker, …
Ook haar toekomstplannen met haar Pieter zijn voor haar al duidelijk. Trouwen met hem in een lang wit kleed, een groot feest waar we gelukkig op uitgenodigd zijn en samenwonen in een appartementje aan zee.
Haar ogen blinken telkens als ze haar toekomstdromen aan ons verteld.
We dromen graag mee met haar. Niet omdat we zelf niet bewust zijn van haar kwetsbaarheden. Wel omdat we mogen ervaren hoe ons miss ons vaak al verraste met haar wilskracht, haar grote glimlach waarmee ze harten verovert en haar talent om ontwapenend in het leven te staan.
Hoewel ze zelf heel graag groot wil zijn, blijft ze toch voor altijd ons kleine meisje. Een klein meisje dat nabijheid nodig heeft. Een klein meisje dat op moeilijke momenten de hulp van andere nodig heeft, niet alleen op praktisch vlak maar nog meer om haar te kunnen lezen, te anticiperen en over te nemen. Ze blijft ons overspoelen met knuffels en zoenen, ze blijft opkijken naar haar broers, ze blijft haar moeke en papa als de belangrijkste personen in haar leven beschouwen. Haar kinderlijk geluk en haar kleuterlogica zorgen samen met haar vele versprekingen ervoor dat onze dagen er vrolijker op worden.
Ons kleine meisje heeft nood aan nabijheid, waardoor alleen thuis blijven geen optie is voor haar. Een avondje uit, een grote wandeling maken, een paar uurtjes van thuis weg,… het vraagt steeds op zoek gaan naar opvang voor haar.
Een lieve zorgenmama-vriendin deed onlangs een oproep naar vrijwilligers om in vakanties enkele uurtjes op te passen. Omdat zorgouders niet enkel lief en leed delen, maar ook inspirerend werken pik ik even haar idee.
Mijn droom is een (kleine) equipe te vormen met personen die het zien zitten om af en toe even te Marie-passen, uiteraard tegen betaling.
Onder het mom ‘durf te vragen’, doe ik dan ook Siska Schoeters-gewijs een oproep.
Mocht je je geroepen voelen, laat het me gerust weten.
