Daar gaat ze

Ze is net terug van kamp en we vullen opnieuw een valies. Dit keer niet om op reis of kamp te gaan, wel om haar laatste week in de Katapult (haar leefgroep MFC) te beleven.

Ze startte als prille puber in 2015 en verlaat de leefgroep als een jongvolwassen dame. Acht jaar verbleef ze op het domein van de Lovie. Bepaalde begeleidsters zijn ook al acht jaar haar en onze houvast, spiegel en warme armen die haar elke week omarmen. 

Ze verdronk er in Pieter zijn ogen, of was het net omgekeerd… en zijn nog steeds een verliefd koppel. De begeleiders erkenden hun liefde voor mekaar en gunden hem met Valentijn een etentje in het restaurant. 

Het werden jaren van zoeken naar aanpak, naar innerlijke rust en de niet te vermijden dalen maar ook heerlijke hoogtes. Ze mocht er zijn wie ze was, kreeg elke dag een nieuwe kans en werd er heel graag gezien. Ze mocht groeien in zelfstandigheid en er groeide ook een hechte vriendschapsbende uit. De jongeren van de ‘Beukendreef (vorige leefgroep) vallen mekaar nog steeds in de armen en treffen mekaar op elke gelegenheid die reden is voor een feestje. 

Morgen gaat ze haar laatste Katapult-week tegemoet. Met uiteraard een heus afscheidsfeestje mét taart op het programma. Ze kijkt er al enorm naar uit.

We willen alle begeleid(st)ers die de laatste acht jaar een rol speelden in haar ondersteuning vagn harte bedanken. We zullen jullie allemaal missen en kijken toch enigszins met een klein hartje naar het doorgeven van de zorg. Opnieuw nieuwe gezichten, opnieuw haar noden vertaald krijgen, opnieuw begeleiding die haar moeten leren lezen. Heel dankbaar zijn we dat haar individuele begeleidster ook de overstap maakt. Toch één vertrouwd gezicht voor ons.

Ook zijn we in de wolken dat ook Felien, haar vriendinnetje van in de kleuterklas, ook mee verhuist naar hun ‘huisje’ in Diksmuide. 

Bij een nieuwe start horen telkens ook nieuwe voornemens en uitdagingen voor ons ook. Vanaf eind september blijft Marie samen met Felien om het weekend in hun huisje in Diksmuide. Meer gedeelde zorg voor ons, meer zelfstandigheid (en ook stress) voor ons miss. Ook wij moeten nog elke dag dapperder worden…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Donker

Buiten waait het hard, is het koud, nat en mistig. En bovendien is het vroeg donker. November en december zijn...

Lees meer

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke