De boeken gaan hier eindelijk toe. Cursussen zijn bijgewerkt, de planning voor het volgende academiejaar opgemaakt.
En dan is het vakantie. Voor velen een tijd waar ze heel hard naar uitkijken, waar lang gemaakte plannen werkelijkheid worden, waar onbekende plekjes ontdekt worden.
Ik heb altijd een dubbel gevoel bij vakantie. Enerzijds heel blij met de versnelling lager die eindelijk kan worden ingesteld. Anderzijds ook met wat angst om ‘stil’ te vallen. Want stil vallen is ook met de werkelijkheid geconfronteerd worden en daar ook mee omgaan.
Het is anderen onbezorgd zien vertrekken voor enkele weken naar een bestemming van hun dromen. Het is foto’s binnen krijgen van plekjes van de wereld waar je wellicht nooit zal geraken.
We hebben als gezin heel lang vastgehouden aan het ideaal beeld van gezinsvakanties. Maar onze realiteit stond heel haaks op de gezelligheid en verbondenheid die men ervaart als men als gezin ervaringen kan delen. Het werd op den duur een waar gevecht tussen de harde schreeuw om structuur en de keiharde nood aan rust en avontuur. Het werd van ons hart een steen maken en nog maar eens een ideaal loslaten. Als gezin leefden we steeds meer op twee versnelheden wat ook maakt dat we niet langer als gezin op vakantie konden.
Sinds 2015 splitsen we onze uitjes op. Een intense week met ons meisje en dan proberen om nog 10 dagen bijeen te sprokkelen om echt onze batterijen op te laden.
Het is niet hoe we het gehoopt hadden maar het is toch al iets.
Wat hadden we onze jongens ook graag een grote reis met verre bestemming gegund na hun secundair. Wat ben ik vooral stiekem jaloers op gezinnen die al een stuk van de wereldkaart kunnen afvinken als ‘been there, done that’.
Wat zou ik graag de werkelijkheid even kunnen loslaten en me volledig laten leiden door de ervaring die op ons pad komt. Maar het besef dat ons meisje zo ver van ons zit en het wel knap lastig heeft om een tiendaagse in de leefgroep te overbruggen, verhindert de innerlijke rust waar we toch keihard op zoek zijn. Ons tweewekelijkse telefoontjes met haar rukken ons ook telkens uit onze ‘vakantiebubbel’.
Wat zou ik graag op den bots mij laten leiden door het moment en zonder planning of afspraken de weide wereld in trekken. Zonder eindbestemming, zonder einddatum, zonder regeling vooraf om alles mogelijk te maken…
Ik wil zeker niet klagen, besef ook maar al te goed dat niet iedereen de luxe heeft om een reisje te plannen. Onze manier van vakantie nemen is voor ons gezin heel vertrouwd en we leerden al 21 jaar dat het de kleine dingen zijn die het doen.
Maar elk jaar hoop ik toch even het ‘onbezorgde’ toch efkes te mogen ervaren.
