Volgende week gaan we skiën met de jongens en een machtige vrienden bende. Het is de derde keer dat ik met mijn mannen de sneeuw opzoek.
Marie gaat niet mee omwille van verschillende redenen:
- ze haat het om lang in de auto te zitten
- motorisch kan ze dit niet aan
- als ze het beu is, dan stopt ze beslist en dan is ook mijn skivakantie 'naar de wuppe'
- ze kan tijdens onze reis naar haar vertrouwde leefgroep
Rationeel redenen genoeg om te zeggen: groot gelijk, geniet ervan, in haar leefgroep zit ze op haar plaats,...
En dat is eigenlijk allemaal wel waar, Marie houdt eigenlijk niet van alles wat afwijkt van het gewone en gekende. Ze kan genieten van er even tussenuit zijn maar dat mag niet te lang duren.
En ook onze jongens hebben uiteraard recht op échte vakantie!
Toch knaagt het schuldgevoel.
Schuldgevoel is een gemeen beestje dat zich heel diep in je hart nestelt en je op geregelde basis komt lastig vallen.
Het voordeel aan de skivakantie is dat alles al geregeld en gepland is ons vier, waardoor er ook geen achterpoortje is om haar op de laatste knip toch mee te nemen. En dat we ook wel beseffen dat we ons een échte vakantie mogen gunnen om er weer tegenaan te kunnen.
Ons Marie is zoveel dapperder dan ik, ze glundert nu al als ze aan haar vakantieweekje in de Lovie denkt. Al loopt ze ook wel wervelend rond, en voel ik ook haar interne stress. Wat mij dan ook weer stress geeft...
Maar eenmaal vertrokken zal ik compleet in 'geniet-modus' schieten. Ik heb geleerd om haar los te laten, haar anders vast te houden. Ze kan nergens beter omringd zijn dan in haar eigen leefgroep én zonder haar kunnen we ook pas écht genieten van die zaken die ons zoveel energie geven.
Ik kreeg bij ons eerste reis zonder haar (Corsica 2015) de machtige tips van Noor (Magenta): je mag elke dag een kwartiertje treuren en dan sluit je het af. Dat gevoel dat je het even lastig mag hebben, zorgt ervoor dat ik amper minuutjes nodig heb om haar te missen.
-
Reactie schrijven
Saskia vanhecke (zaterdag, 03 februari 2018 13:24)
Alweer zo herkenbaar
Er ontbreekt altijd iemand vh gezin
Op foto's , gezellig 's avonds....maar ook voor Manon is het geen optie om mee te gaan(hebben het geprobeerd)
Zo lang in de auto,te koud en ze is die week ook ziek geweest
Nu geniet ze in de leefgroep en is ze medisch goed omkaderd
Wervelkind (zaterdag, 03 februari 2018 13:26)
Saskia, jij gaf mij ooit die tip om dit te doen! Op de bus naar Brussel!
isabel (zaterdag, 03 februari 2018 13:42)
Jullie hebben groot gelijk , maar begrijp jullie des te meer.Cédric blijft soms in het weekend in beukendreef zodat wij dan wat op adem kunnen komen.
Op vakantie gaat hij niet mee met ons want voor ons zou dit geen vakantie zijn.
Ik vind dit zo egoistisch om te zeggen maar langs de andere kant dan ook weer niet.Net zoals Marie voelt hij zich het best in zijn eigen leefwereld .
Ik zou zeggen geniet van de sneeuw en voorzichtig zijn op de latten.
Saar (zaterdag, 03 februari 2018 22:26)
Lieve Frauke,
Ik volg je zo, je verlangt zo naar je welverdiende reis... maar altijd is het stemmetje daar. Altijd denk je heel even... konden we maar...
Kaat is net 7 geworden, het besef dat bepaalde uitstappen/ reizen met haar eigenlijk moeilijk zijn en niet de nodige rust brengen, wordt ons duidelijk. Je weet dit wel, nu het hart nog ( en een leefgroep die open is in de krokus ;)) iedereen droomt van samen dingen als gezin doen... het idee daar te moeten van afstappen... ‘ pfff’ ... maar het is zoals het is....
Have fun! Say hi to the mountains
Xxx