Volgende week gaan we skiën met de jongens en een machtige vrienden bende. Het is de derde keer dat ik met mijn mannen de sneeuw opzoek.
Marie gaat niet mee omwille van verschillende redenen:
– ze haat het om lang in de auto te zitten
– motorisch kan ze dit niet aan
– als ze het beu is, dan stopt ze beslist en dan is ook mijn skivakantie ‘naar de wuppe’
– ze kan tijdens onze reis naar haar vertrouwde leefgroep
Rationeel redenen genoeg om te zeggen: groot gelijk, geniet ervan, in haar leefgroep zit ze op haar plaats,…
En dat is eigenlijk allemaal wel waar, Marie houdt eigenlijk niet van alles wat afwijkt van het gewone en gekende. Ze kan genieten van er even tussenuit zijn maar dat mag niet te lang duren.
En ook onze jongens hebben uiteraard recht op échte vakantie!
Toch knaagt het schuldgevoel.
Schuldgevoel is een gemeen beestje dat zich heel diep in je hart nestelt en je op geregelde basis komt lastig vallen.
Het voordeel aan de skivakantie is dat alles al geregeld en gepland is ons vier, waardoor er ook geen achterpoortje is om haar op de laatste knip toch mee te nemen. En dat we ook wel beseffen dat we ons een échte vakantie mogen gunnen om er weer tegenaan te kunnen.
Ons Marie is zoveel dapperder dan ik, ze glundert nu al als ze aan haar vakantieweekje in de Lovie denkt. Al loopt ze ook wel wervelend rond, en voel ik ook haar interne stress. Wat mij dan ook weer stress geeft…
Maar eenmaal vertrokken zal ik compleet in ‘geniet-modus’ schieten. Ik heb geleerd om haar los te laten, haar anders vast te houden. Ze kan nergens beter omringd zijn dan in haar eigen leefgroep én zonder haar kunnen we ook pas écht genieten van die zaken die ons zoveel energie geven.
Ik kreeg bij ons eerste reis zonder haar (Corsica 2015) de machtige tips van Noor (Magenta): je mag elke dag een kwartiertje treuren en dan sluit je het af. Dat gevoel dat je het even lastig mag hebben, zorgt ervoor dat ik amper minuutjes nodig heb om haar te missen.
