De T van trek mijn plan

Ons gezin leeft in twee snelheden.

Enerzijds onze jongens die elk jaar ouder, zelfstandiger en losgelaten worden en ons meisje dat eeuwig een kleuter zal blijven op mentaal en emotioneel vlak.

Anderzijds ook het ritme van de week waarin we gaan werken en nu nog enkel onze Miel thuis hebben (nu Gust ook op kot gaat dit jaar) en de weekends waarin ons miss op vrijdagavond thuis komt en tot de maandagmorgen in mij kruipt, constant vraagt wat we nu gaan doen, niet kan wachten eigenlijk ons gaan en staan bepaalt.

Ook dit weekend was ze in wervelmodus. Ze glunderde, glimlachte en week geen seconde van mij zijde. Een bezoekje aan de markt, een bezoekje aan oma en opa, een DVD bekijken, muziek beluisteren… alles ging in spoedtempo en al uitkijkend naar een volgende activiteit. ‘Wat gaan we nu doen’ en ‘ik kan niet wachten’ waren zoals altijd de overheersende mantra’s.

En dan ben je even aan het strijken, omdat er nu twee valiezen moeten klaar zijn tegen de zondagavond. En dan roept er af en toe een meisje of je al klaar bent. Ik probeer haar te verleiden om bij mij te komen maar daar heeft ze geen zin in. 

We hadden ’s morgens prei gekocht op de markt en de belofte gemaakt dat we zouden soep maken.

En als je dan elke week naar de kookles gaat, dan kan je toch zelf soep maken?!

‘ Moeke, mag ik prei snijden voor de soep?’ weerklinkt het van beneden.

‘ Topidee meisje!’

En dan weerklinkt plots een gil.

‘Moeke, dat maakt lawaai!’

Ik spurt naar beneden en zie de soepmaker al in actie én een schuldig gezichtje. De soepmaker draait op volle toeren maar blijkbaar zat er enkel prei in de machine. Geen water en dus begon de prei al aan te branden. 

Ze zit barstensvol goede bedoelingen, gaat graag over tot actie maar niet alles verloopt altijd volgens het plan. Gelukkig heeft ze een ingebouwde noodknop wanneer ze de situatie niet meer onder controle heeft en dan behoort moeke tot het noodplan.

We openen de soepmaker, wassen nog eens de prei, halen de verbrande preirestjes eruit en gieten er snel een liter water bij. Een kwartier later is de soep klaar en gniffelen we samen nog wat na.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Onze club

Het prachtige TV-programma ‘de Club’ heeft helemaal mijn hart veroverd. De kracht van dit programma zat niet enkel in het...

Lees meer

Daar gaat ze

Ze is net terug van kamp en we vullen opnieuw een valies. Dit keer niet om op reis of kamp...

Lees meer

Vakantie

De boeken gaan hier eindelijk toe. Cursussen zijn bijgewerkt, de planning voor het volgende academiejaar opgemaakt. En dan is het...

Lees meer

Stroomversnelling

De laatste maanden waren hier een opeenvolging van wikken en wegen, in overleg gaan en knopen doorhakken. Ons Marie wordt...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke