We kwamen gisteren terug van skireis met Besties!
Ik voerde haar twee weken geleden naar de Lovie met een overvolle koffer. Zij zwaaide mij welgezind uit, ik reed naar huis in tranen. De werkweek was er eentje vol twijfels, gemis en dubbele gevoelens. Het schuldgevoelbeest deed weer venijnig haar best…
Eenmaal vertrokken kon ik het beest thuislaten. Het werd keihard genieten, lachen, gieren en brullen maar ook met momenten ploeteren, twijfelen aan mezelf en grenzen verleggen. De zon en de vriendschap deden wonderen!
Ons miss had ondertussen face-time ontdekt. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om ons meermaals tijdens de week te ‘zien en te praten’.
Heksevel!
De terugrit kon niet vlug genoeg gaan. Ze belde om de twee uur om te vragen hoe lang het nog duurde.
Ik verlang ook zo hard om haar terug te zien!
We vliegen mekaar in de armen en laten mekaar niet meer los voor de rest van het weekend. Ik besef des te meer dat niet de kwaliteit maar de kwaliteit van ons samen zijn het allerbelangrijkste is!
