We zijn allebei fervente scouties en hebben daar dan ook de vrienden voor ons leven leren kennen.
We kennen mekaar door en door, delen lief en leed en hebben het geluk dat onze kinderen ook vrienden zijn van mekaar.
Onze jongens volgen het parcours van de andere kinderen, wrikken zich los van ons ouderlijk gezag, ontdekken samen het uitgangsleven,…
Het tempo van ons meisje ligt een heel stuk lager en valt eigenlijk stil. De kloof met onze vrienden wordt
op dat vlak ook groter.
Wij trappelen ter plaatse, moeten voor elk uitje opvang zoeken en onverwachte ontmoetingen moeten we aan ons neus laten voorbijgaan.
Dankzij de buitengewone wereld van ons meisje, kwamen ook andere mensen in ons leven.
Mensen die net als ons een zorgenkind hebben, hun leven staat ook volledig in teken van hun zoon/dochter en ook zij leerden te genieten van elke kleine stap.
Dit weekend hadden we ‘buitengewoon’ weekend met vriendjes uit de Kindervriend (lagere school van Marie).
We logeerden in het Mechels Bos, een heerlijke plek voor zorggezinnen. waar de accomodatie compleet op maat is en je je niet moet verantwoorden voor het ‘vreemde’ gedrag van je kind.
Dit weekend hadden we dolle pret, konden genoten we van mekaars kinderen, kregen we de slappe lach met knotsgekke uitspraken, draagden we zorg voor mekaar en gaven we erkenning voor mekaars situatie.
De jongens bleven thuis en Miel zei het zo mooi: ‘moeke, je zal thuiskomen en blij zijn omdat er overal wel iets is…’
Dat is inderdaad het gevoel dat zo overheerst: elk gezin heeft zijn eigen zorgen en we slaan er ons samen door heen.
We klonken op het samen zijn, op de buitengewone vriendschap en op een volgende editie!
