#ikwachtmee

Ik ken weinig mensen die houden van wachten. 

Ik heb daar ook geen geduld voor.

Ik hou niet van wachten aan de kassa, wachten in de wachtzaal voor een bezoek aan de dokter, … zelfs niet van aanschuiven in de wachtrij voor de leukste attractie van het hele pretpark.

Waar ik helemaal onnozel van word, is wachten op zaken waarbij ik geen zicht heb op het termijn. Als ik een mail stuur waarop ik antwoord verwacht, check ik meermaals per dag mijn inbox. Als ik in de file sta, kan ik bij momenten mijn stuur opeten omdat ik geen zicht heb hoelang ik nog vastzit in het verkeer. 

Ik krijg bovendien ook enorme stress bij zaken die ik echt wil maar die ik dreig te ontglippen omdat er teveel ‘wachtenden’ zijn. Iedereen erkent wel dit gevoel. Je zit voor de computer omdat je een ticket voor dat ene concert wil bemachtigen en je komt in een wachtrij terecht… Je wil je kind in een vakantiekamp inschrijven en je ziet hoeveel wachtenden er voor je zijn… Je wil vloeken, die computer overtuigen dat JIJ recht heb op dat plekje, … maar meer dan wachten en duimen kan je niet. De teleurstelling als het dan niet lukt is groot. Het is echt balen want er was niets wat je anders had kunnen doen en toch ben je deze kans kwijt.

Neem die gevoelens van ongeduld, stress en onmacht bij mekaar én koppel daar een beslissing aan die jouw toekomst en dat van je gezin hypothekeert… 

Dit is de realiteit van zorggezinnen die op zorg of een budget staan te wachten.

Het is aan de ene kant vechten en strijden om de hoogstnoodzakelijk zorg te kunnen krijgen. Daarnaast is het ook overeind blijven in een situatie waarbij je alle zorg geeft aan iemand die je verdomd graag ziet. Het is koorddansen tussen de zorg, je werk, je huishouden, de zorg voor de andere kinderen en die zaken die je energie geven.

Het is niet weten hoe lang je moet wachten (de wachttijd loopt nu al op tot 19 jaar), laat staan op wat je staat te wachten (hoeveel zorg je zal krijgen)

Iemand een portie SUPERgeduld, basisrust en moed in overschot?…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Een jaar later

Ze verblijft nu al net iets meer dan een jaar in het Begijnhof en gaat werken in Noortpoorte. We kunnen...

Lees meer

Dag van de zorgouder

Twee jaar geleden werd 1 juni uitgeroepen tot dag van de zorgouder. Een dag waarop er extra aandacht komt voor...

Lees meer

wandelmaatje

Deze vrolijke viervoeter woont nu bijna een jaar bij ons. Het is bij momenten een ongeleid projectiel, een brokje energie...

Lees meer

Dansen in de regen

Ik luister de laatste tijd veel naar podcasts. Tijdens het wandelen met de hond laat ik me graag voeden met...

Lees meer

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke