Ik ken weinig mensen die houden van wachten.
Ik heb daar ook geen geduld voor.
Ik hou niet van wachten aan de kassa, wachten in de wachtzaal voor een bezoek aan de dokter, … zelfs niet van aanschuiven in de wachtrij voor de leukste attractie van het hele pretpark.
Waar ik helemaal onnozel van word, is wachten op zaken waarbij ik geen zicht heb op het termijn. Als ik een mail stuur waarop ik antwoord verwacht, check ik meermaals per dag mijn inbox. Als ik in de file sta, kan ik bij momenten mijn stuur opeten omdat ik geen zicht heb hoelang ik nog vastzit in het verkeer.
Ik krijg bovendien ook enorme stress bij zaken die ik echt wil maar die ik dreig te ontglippen omdat er teveel ‘wachtenden’ zijn. Iedereen erkent wel dit gevoel. Je zit voor de computer omdat je een ticket voor dat ene concert wil bemachtigen en je komt in een wachtrij terecht… Je wil je kind in een vakantiekamp inschrijven en je ziet hoeveel wachtenden er voor je zijn… Je wil vloeken, die computer overtuigen dat JIJ recht heb op dat plekje, … maar meer dan wachten en duimen kan je niet. De teleurstelling als het dan niet lukt is groot. Het is echt balen want er was niets wat je anders had kunnen doen en toch ben je deze kans kwijt.
Neem die gevoelens van ongeduld, stress en onmacht bij mekaar én koppel daar een beslissing aan die jouw toekomst en dat van je gezin hypothekeert…
Dit is de realiteit van zorggezinnen die op zorg of een budget staan te wachten.
Het is aan de ene kant vechten en strijden om de hoogstnoodzakelijk zorg te kunnen krijgen. Daarnaast is het ook overeind blijven in een situatie waarbij je alle zorg geeft aan iemand die je verdomd graag ziet. Het is koorddansen tussen de zorg, je werk, je huishouden, de zorg voor de andere kinderen en die zaken die je energie geven.
Het is niet weten hoe lang je moet wachten (de wachttijd loopt nu al op tot 19 jaar), laat staan op wat je staat te wachten (hoeveel zorg je zal krijgen)
Iemand een portie SUPERgeduld, basisrust en moed in overschot?…
