Altijd al enorme fan geweest van Eva Mouton. Haar tekening zijn prachtig eenvoudig, haar commentaren vaak hilarisch.
Vorige week passeerde dit pareltje. Het had een tafereeltje van de voorbije weken bij ons thuis kunnen zijn.
Ons meisje staat klokvast op en wervelt van de ene activiteit naar de andere. Ze raast met een rottempo doorheen de dag en vraagt om de vijf minuten ‘wat gaan we nu doen’. Voorstellen van ons worden systematisch afgeblokt met een daadkrachtige NEEN.
Ze mist de duidelijke structuur van de leefgroep en verdrinkt in onze gezinschaos. De stress eist zijn tol. Haar hele mond zit vol koortsblazen waardoor ze nog prikkelbaarder rondloopt.
Haar hoofd en lijfje krijgen geen rust. Ik heb echt met haar te doen.
We hebben zo’n nood aan een deadline terwijl we uiteraard begrijpen dat dit nu nog niet aan de orde is.
Zij en wij missen de gedeelde zorg. Ik besef meer en meer dat dit niet enkel de zorg vanuit de Lovie is. De scouts, het turnen, het dansen,… zijn al even waardevol in het even overnemen van de zorg. Nu ze zich zo verloren voelt is ze weer dat ieniemienie meisje van anderhalf dat keihard nabijheid nodig heeft om overeind te blijven. Dit besef zorgt ervoor dat we na elke tornado even adem happen en haar weer in onze armen sluiten.
Want eerlijk… ik heb zo keihard te doen met alle ouders die nu hun kind(eren) zo hard moeten missen omdat zij in de leefgroep moeten blijven. Zij missen hun kinderen beslist elke dag en kunnen ook hun kinderen geen deadline geven om naar huis te mogen.
We skypen elke dag met Marie haar leefgroep en zien telkens dappere vriendjes en begeleiders terugzwaaien. Respect voor iedereen!
Tussen het ploetermoederen door doe ik mijn best om ondertussen mijn job te doen. Ik kruip sinds deze week op locatie (mits alle veiligheidsmaatregelen in acht te nemen) waardoor ik toch 4u aan één stuk geconcentreerd en ongestoord kan werken. Ik ben in een sneltempo een krak geworden in videoconferenties houden, schermen delen en visuals backgrounds instellen.
Maar wat mis ik mijn échte jobinhoud.
Ik mis het aan huis kunnen gaan bij de gezinnen en hun steungroep. Ik mis het in goede banen leiden van gesprekken, mensen aan het nadenken zetten en samen met hen een toekomstgericht plan op maken.
Nu beperkt het menselijk contact zich vaak tot machteloos telefoneren en beseffen dat je op dit moment weinig kan doen omdat er heel veel hulpverlening wegvalt. Waar mijn focus normaal ligt op werken met mensen heb ik nu het gevoel dat die focus zich heeft verlegd tot bijhouden van Excellijsten, het gebruik van de juiste grootte en kleur van lettertypes en het inhalen van administratief werk. Noodgedwongen uiteraard.
Ik besef dat vele mensen nu verplicht op technische werkloosheid staan en ben blij dat ik kan blijven werken. Maar wat zal ik blij zijn als ik zowel mijn collega’s als de mensen zelf in real life terug zie!
We ploeteren hier nog even dapper verder. We houden vol, we blijven in ons kot.
We duimen ook voor iedereen dat jullie gezond mogen blijven en we samen zo snel mogelijk dit vreselijk beestje verslaan!
