Storm in haar hoofd

Week vijf van de Corona-crisis. 

Waar we aanvankelijk het einde van de Paasvakantie als absolute deadline voor onszelf hadden vooropgesteld, wordt die nu zonder pardon nog maar eens verlengd. Verlengd omwille van de volksgezondheid en vanuit dit standpunt zeker te begrijpen.

Ik dacht dat ik bij de verlenging volledig ging crashen en flippen maar eigenlijk voel ik niets op dit moment. We sluiten ons beiden af voor elk sprankeltje hoop en doen gewoon verder, zonder nadenken.

Ons meisje krijgt het wel knap lastig. Het stormt in haar hoofd. En dus ook in ons huis.

Het schema brengt niet langer de broodnodige structuur. Ze gaat steeds meer in verweer tegen ‘opgelegde’ taakjes en verwachtingen. Ze wervelt van de ene activiteit naar de andere en laat telkens een spoor na. In één ogenblik kan je zo haar doen en laten van de dag samenvatten.

Ze verlangt naar haar kamertje, naar haar school en haar vriendjes. Ze huilt bij de boodschap dat Rock for Specials is afgelast. Ze schiet in paniek met de gedachte dat het scoutskamp én haar verjaardagsfeest misschien niet doorgaan.

We troosten haar  in onze armen en proberen zo de storm in haar hoofd en in haar hele lijfje tot bedaren te brengen. Ze functioneert volledig op peuterniveau. Wij koesteren haar, bieden nabijheid en proberen haar met humor op andere gedachten te brengen.

We golven mee op haar gemoedstoestand.

Ondertussen blijven we op de barricades staan om zeker in deze moeilijke tijd mantelzorgers in de kijker te zetten. Zowel voor hen die hun kinderen nu al weken moeten missen als voor hen die net als ons al weken helemaal alleen staan met de zorg. Ik voel me ongelooflijk in de steek gelaten. Niet door personen, wel door de situatie.

We kregen de kans om ons verhaal te doen in de Standaard. Als heerlijke kers op de taart kregen we de heerlijke fotograaf Christophe Demuynck op bezoek die ons even de hele situatie liet vergeten. We hadden even een ‘lockdown-party’ in onze achtertuin en dit leverde bovendien enkel zeer zeldzaam geworden gezinsfoto’s op. 

Deze geluksmoment en de kleine gelukskes onder de vorm van kaartjes, bloemen, pannenkoeken… aan de deur geleverd zorgen ervoor dat we verder kunnen. Dank je wel daarvoor.

Hou moed!  

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wereldautismedag

Marie, niet jouw verstandelijke beperking maar wel jouw autisme is voor ons allen de grootste uitdaging. De onrust in je...

Lees meer

Stuiterbal

Telkens Marie naar huis komt, moet ik even wennen aan haar hoog energiepeil.En zij waarschijnlijk ook aan ons. Het gaat...

Lees meer

Onderwegstrook

Daar is hij dan! De onderwegstrook. Een idee dat al heel lang in mijn hoofd rond sluimert maar waar tot...

Lees meer

Diksmuide

Marie woont nu al 3 maand in het begijnhof in Diksmuide. Velen vragen me hoe ze het stelt. Maar beelden...

Lees meer

Stilvallen

Dit weekend werd er eentje waar ik, noodgedwongen, alle geplande activiteiten los liet (sorry #teamroeselare). Het was ook een weekend...

Lees meer

Grote stap

Op 28 augustus verhuisde Marie van de jongerenwerking naar de volwassenenwerking.  Ze kreeg een budget waarmee ze haar zorg overdag...

Lees meer

Onze club

Het prachtige TV-programma ‘de Club’ heeft helemaal mijn hart veroverd. De kracht van dit programma zat niet enkel in het...

Lees meer

Daar gaat ze

Ze is net terug van kamp en we vullen opnieuw een valies. Dit keer niet om op reis of kamp...

Lees meer

Vakantie

De boeken gaan hier eindelijk toe. Cursussen zijn bijgewerkt, de planning voor het volgende academiejaar opgemaakt. En dan is het...

Lees meer

Stroomversnelling

De laatste maanden waren hier een opeenvolging van wikken en wegen, in overleg gaan en knopen doorhakken. Ons Marie wordt...

Lees meer

Het hebben van een zorgenkind is koorddansen
tussen lachen en huilen
tussen hoop en wanhoop
tussen stiekem dromen en plots verwonderd zijn 
tussen idealen bijstellen en andere kleine dromen waar maken.

Frauke