
Week vijf van de Corona-crisis.
Waar we aanvankelijk het einde van de Paasvakantie als absolute deadline voor onszelf hadden vooropgesteld, wordt die nu zonder pardon nog maar eens verlengd. Verlengd omwille van de volksgezondheid en vanuit dit standpunt zeker te begrijpen.
Ik dacht dat ik bij de verlenging volledig ging crashen en flippen maar eigenlijk voel ik niets op dit moment. We sluiten ons beiden af voor elk sprankeltje hoop en doen gewoon verder, zonder nadenken.
Ons meisje krijgt het wel knap lastig. Het stormt in haar hoofd. En dus ook in ons huis.
Het schema brengt niet langer de broodnodige structuur. Ze gaat steeds meer in verweer tegen 'opgelegde' taakjes en verwachtingen. Ze wervelt van de ene activiteit naar de andere en laat telkens een spoor na. In één ogenblik kan je zo haar doen en laten van de dag samenvatten.
Ze verlangt naar haar kamertje, naar haar school en haar vriendjes. Ze huilt bij de boodschap dat Rock for Specials is afgelast. Ze schiet in paniek met de gedachte dat het scoutskamp én haar verjaardagsfeest misschien niet doorgaan.
We troosten haar in onze armen en proberen zo de storm in haar hoofd en in haar hele lijfje tot bedaren te brengen. Ze functioneert volledig op peuterniveau. Wij koesteren haar, bieden nabijheid en proberen haar met humor op andere gedachten te brengen.
We golven mee op haar gemoedstoestand.
Ondertussen blijven we op de barricades staan om zeker in deze moeilijke tijd mantelzorgers in de kijker te zetten. Zowel voor hen die hun kinderen nu al weken moeten missen als voor hen die net als ons al weken helemaal alleen staan met de zorg. Ik voel me ongelooflijk in de steek gelaten. Niet door personen, wel door de situatie.
We kregen de kans om ons verhaal te doen in de Standaard. Als heerlijke kers op de taart kregen we de heerlijke fotograaf Christophe Demuynck op bezoek die ons even de hele situatie liet vergeten. We hadden even een 'lockdown-party' in onze achtertuin en dit leverde bovendien enkel zeer zeldzaam geworden gezinsfoto's op.
Deze geluksmoment en de kleine gelukskes onder de vorm van kaartjes, bloemen, pannenkoeken... aan de deur geleverd zorgen ervoor dat we verder kunnen. Dank je wel daarvoor.
Hou moed!
Reactie schrijven
Isabel Deplancke/tante Belle (zondag, 03 mei 2020 17:54)
Hallo Frauke, hallo lieve Marie, hallo papa en broers...
Daar ik niet zo goed wist langs welke weg ik jullie kan contacteren probeer ik het dus via dit kanaal.
Mijn excuses alvast mocht je dit minder leuk vinden.
Dit weekend heb ik jouw boek, het verhaal van jullie meisje in 1 stuk uitgelezen.
Ik moet zeggen... het was een rollercoaster van herkenning.
Ik wil je dan ook via deze weg oprecht dankjewel zeggen. Dankjewel om je gevoelens neer te pennen. Dankjewel om ons via het boek een kijk te laten nemen in jullie gevoelens, gedachtegang, leven, huis, gezin... Het hart en hoofd van Marie.
Wij zijn ook een gezin van 5. Mijn man en ik zijn dit jaar 27 jaar samen en hebben 3 dochters. Maïté wordt 18 eind december, Camille 15 en Juline 10.
Ook wij hebben 2 zorgenkindjes.
Ons verhaal is minder heftig als dat van jullie maar het zijn ondertussen ook al rugzakjes geworden voor hen, maar ook voor ons als ouders.
Vraag is dan ook of ik ergens eens op een gewone manier contact kan leggen met u Frauke. Misschien een gewoon mailadres doorsturen. Als u daarvoor open staat natuurlijk.
Hier alles neerpennen doe ik minder graag omdat ik nu totaal geen idee heb wie misschien meeleest. Hopelijk begrijp je dit.
Dankjewel alvast en hopelijk tot schrijfs.
Alvast heel veel goede moed aan jullie allen in deze bizarre periode.
Mvg, Isabel, onthaalmama tante Belle :-)
info@vandecasteele-kenzy.be