En plots is ze dan achttien jaar.
Een verjaardag waar zij zelf enorm naar uitkeek. Want jarig zijn vindt ze overheerlijk én ze beseft dat het wel een heel speciale verjaardag is.
Voor mij is het de zoveelste reality-check.
Het zou het jaar moeten zijn dat ze haar rijbewijs zou kunnen halen, het jaar waarin ze een studierichting kiest, een jaar waarin ze op kot zou gaan.
Het wordt het jaar waarin ze op papier als volwassen wordt beschouwd maar in werkelijkheid dat ieniemienie-meisje blijft.
Het is het jaar waarin we moeten nadenken hoe we haar juridisch moeten beschermen tegen mensen die van haar willen profiteren, tegen een snel gezette handtekening zonder om te kunnen met de consequenties, haar ook een aantal rechten moeten ontzeggen omwille van haar bestwil.
Het is het jaar waarin we een persoonsvolgend budget aanvragen om haar de kans te geven om zowel voor zinvolle dagbesteding en wonen ondersteuning te kunnen kopen. Het budget is nu aangevraagd, de wachtlijsten doen ons vermoeden dat we de eerste vijf jaar zeker niet moeten rekenen op een volwaardig budget.
Maar deze zorgen komen vandaag niet aan bod. Ze smelten al heel snel weg bij het zien hoe zij geniet. Ik had een heel aantal mensen gevraagd om een persoonlijke boodschap door te sturen en maakte daar een filmpje mee. Ze glimt en fladdert bij het zien en horen van al die wensen. Dit wordt beslist het meest bekeken filmpje in de komende maanden.
We genieten mee van haar grote glimlach en wensen haar ook dit jaar een fantastische levensjaar.
