Dinsdag kan ze eindelijk terug naar school. Terug naar haar vertrouwde klas, terug naar haar klasgenoten, terug naar haar vertrouwde leerkrachten.
Terug naar de rust in haar structuurklasje, terug naar warme armen die haar omarmen, leerkrachten die haar kunnen gemoedsgolven kunnen lezen en hier perfect kunnen op inspelen.
Ze had een schitterende vakantie. Een vakantie die begon met vele vragen maar die een aaneenschakeling werd van genieten. Dit zeker dankzij de creativiteit en toewijding van de begeleiders van haar leefgroep. Elke week was er een vol afwisseling van activiteiten.
Maar ook zeker dankzij de tomeloze inzet van de leiding van de scouts én van Jomba. Ze maakten van de bubbelkampen een onvergetelijk avontuur waar ze ten volle Marie mocht zijn.
Ook de driedaagse bij mammie en pappie, de verwendag bij Fien en Marie en bij Tatie waren dagen vol genot. Voor haar was het een vakantie als nooit tevoren.
Met de start van het schooljaar, starten ook de scouts en het turnen terug op. Voor ons terug wat ademruimte tijdens momenten dat ze niet in de leefgroep verblijft. Van half maart tot nu cirkelde ze als een magneet rond mij. Ze kruipt al maanden compleet in mij, ze volgt me overal en de centrale vraag: ‘wat gaan we nu doen’ weerklinkt zo om de tien minuten. Nu kunnen we de komende weken met een grote glimlach antwoorden: ‘naar de scouts gaan’ of ‘gaan turnen’.
Op naar vertrouwde structuur, naar gedeelde zorg, naar recht op onderwijs,… en met momenten even een korte zuurstofmomentjes. Na zes maanden meer dan ooit noodzakelijk.
