Vijf dagen was ze terug naar school geweest. Vijf dagen van vertrouwde structuur, vertrouwde leerkrachten, vertrouwde werking in leefgroep en de klas.
En dan… dan kwam woensdagmorgen het telefoontje: één positief geteste leerling uit een klasje van 7 en de boel gaat weer dicht. Hoewel de school alles in het werk gesteld heeft om alles veilig te laten verlopen: 7 leerlingen met mondmasker in een klas die geventileerd wordt, een aparte in- en uitgang, aparte toiletten en handen die om de haverklap worden gewassen. En toch beslist een draaiboek vol vage maatregelen en een persoon die vanuit de angst de volledige verantwoordelijkheid op zich te moeten nemen het zekerste voor het onze onzekere neemt: de boel gaat compleet op slot. Leerlingen en leerkrachten moeten 14 dagen in quarantaine en daarmee is de kous af.
Pas op, geen enkel verwijt naar de leerling die besmet is. Het kan iedereen overkomen want dat Corona-virus is een nijdig beestje.
Eén telefoontje en mijn wereld stortte in. Ik was net een dag thuis na al maanden last van migraine, slapeloze nachten en teveel stress omwille van verschillende redenen. En net dan krijg je één telefoontje die ervoor zorgt dat de lockdown in ons geval terug onze realiteit is.
Er zit niets anders op dan haar gaan halen, want ze zit al sinds vanmorgen in haar kamertje. Het alternatief om haar 14 dagen in quarantaine in haar kamer te laten in de leefgroep is een alternatief die voor ons geen optie is. Het is bangelijk hoe deze quarantaine-regel stilaan binnensluipt in de voorzieningen als ‘het nieuwe normaal’. Er is zo gestreden tegen vrijheidsbeperkende maatregelen in de zorg en nieuwe protocollen zorgen ervoor dat dergelijke praktijken eerder uitzondering mogen zijn. Maar sinds de Corona-crisis lijken die allemaal van de tafel geveegd en lijkt het opsluiten van kinderen en volwassenen iets waar ze op zich niet zoveel last van hebben. Het wordt dringend tijd dat de volksgezondheid niet langer het enige criteria is waar men nog rekening mee houdt.
Want hoewel er overal draaiboeken zijn voor de zorg en het onderwijs is men één draaiboek compleet uit het oog verloren. Dat van de zorggezinnen die opnieuw alle zorg op zich moeten nemen. Er wordt geen rekening gehouden met onze werksituatie, ons gezin, onze draagkracht en onze persoonlijke plannen.
Tijdens de lockdown voor het hele land lag alles stil en konden we op de een of andere manier het mantelzorgen combineren met job en gezin. Hoewel we daar na zes maanden nog steeds moeten van bekomen. Nu kunnen we ons het thuisblijven niet meer permitteren, is thuiswerken haast onmogelijk door onze overvolle agenda’s en snakken onze jongens ook keihard naar hun welverdiende aandacht.
Ze hebben ons dit nu één maal gelapt maar ik wil nu al laten weten: dit NOOIT meer. Ze hadden zo beloofd dat er geen lockdown meer zou komen. En wij zijn OP! Compleet OP!
