Vrijdag verschijnt opnieuw een 057-nummer op mij gsm. Mijn hart staat even stil want de laatste telefoontjes uit Poperinge waren telkens om te melden dat ons meisje het knap lastig had, blokkeerde en al dan niet een voorwerp sneuvelde.
We hebben de afspraak dat ze telkens dat Marie dergelijke uitvallen heeft, we op de hoogte worden gebracht. Niet de leukste telefoontjes, wel de eerlijkste.
Marie is volledig de pedalen en haar basisrust kwijt en zowel haar medeleerlingen, de leerkrachten en de begeleiders moeten dit bekopen. Haar gedrag is haar taal die ze niet onder woorden krijgt: destructief, aanvallend en vooral heel luid. Ze wordt telkens overmand door die gevoelens en voelt zich er nadien heel klein van. Maar wie in zo’n storm terecht komt, moet er wel even van bekomen.
p,
‘Na overleg op school, is er beslist dat we Marie uitzonderlijk terug naar haar oorspronkelijk klasje laten terugkeren en zo de bubbelwerking vanuit de leefgroepen te doorbreken.’
Ik kon de directeur door de telefoon omhelzen. Dit is wat me al weken naar smachten, om vragen maar vanuit de huidige maatregelen niet meer durfden op hopen.
Ook ons meisje vond met dit nieuws voor een deel haar rust terug. Het weekend was sinds lange tijd weer eentje waar we even onze batterijen konden opladen. Ze liet het winkelen met papa en de wandeling met de grootouders toe, waardoor ik even ademruimte kreeg. Zodra ze de garagedeur openzwaait, weerklinkt telkens de verontruste vraag ‘Waar is moeke?’
En dan kreeg ik vandaag alweer deze fantastische foto via haar klasgenoot Ward toegestuurd. Beelden zeggen zoveel meer dan woorden… Onze glimworm is terug!
En ja… dit kunstwerkje maakte Marie zelf. Onder de deskundige, geduldige en creatieve begeleiding van haar juf.
