Het is een gedachte die me vaak besluipt. Wat als…
Wat als Marie een dochter zou zijn met een ‘normale’ ontwikkeling. Een dochter die net als haar leeftijdsgenoten nu aan het blokken is voor haar examens. Een dochter die uitkijkt naar de zomerkampen waar ze als leiding een onvergetelijke tijd beleeft en onvoorwaardelijke vriendschapsbanden kweekt. Een dochter die een festivalzomer tegemoet gaat. Een dochter die haar eigen weg uitstippelt en af en toe eens binnen waait.
De vraag ‘wat als’… zindert bij momenten heel diep door mijn gedachten… Zeker als de verlengde weekends voor de deur staan en vakantieplannen worden gesmeed.
Ik zou me volledig geven als vrijwilligster op de Special Olympics.
Ik zou me in het nachtleven van de Sinksenfeesten in Kortrijk smijten.
Ik zou uitslapen en de dag zacht laten starten.
Ik zou een reisbestemming kiezen, vertrekken en me laten leiden door de goesting om wat langer te blijven.
Ik zou mijn weekends laten plannen door het moment.
Ik zou mijn werk in de week wat laten liggen om er tijdens het weekend wat verder aan te werken.
Ik zou bij momenten mijn hart volgen ipv. mijn verstand.
Aan de andere kant…
… krijg ik nu ook de kans om even mijn ‘podiummomenten’ te pakken als ik mag getuigen.
… maakte ik mijn droom waar om een boek te schrijven.
… ontmoette ik al prachtige mensen.
… krijg ik nog vaak nieuwe kansen
… krijg ik de meeste knuffels van iedereen tijdens het weekend.
… schieten we met zijn allen vaak in de slappe lach als ze weer eens een heerlijke uitspraak doet.
… had ik het allemaal waarschijnlijk anders voorgesteld en anders gewild… maar kan ik haar ook voor geen geld van de wereld missen.
