Jaren naar uitgekeken en dan is het eindelijk zo ver.
Onze papa was lang geen voorstander maar het laatste jaar was het wel hij die het laatste zetje gaf.
Dankzij mijn nicht kwamen we in contact met Bettina. Een heel lieve en knappe vrouw die met kennis van zaken en veel liefde honden kweekt. Op het moment dat we wisten dat er een nieuw nestje was, hebben we geen moment getwijfeld.
Het zoeken naar een naam was al de helft van het plezier. Een naam met een W… het was niet evident. Het zorgde voor hilarische voorstellen: wuffer, wiene, wukzegje, watister, wazda, … Ook Marie zocht enthousiast mee: al werd haar voorstel ‘brand-Weer’ niet weerhouden.
Het werd uiteindelijk Wasko, al moesten we wel Marie even overtuigen (met een hond kan je niet kleuren)
We mochten twee maal op bezoek en zondag was het dan eindelijk zo ver. We mochten zondag om 10u ophalen. Het werd liefde op het eerste zicht. Zo’n knuffelbeer, zo’n gezelschapsdame, zo’n puppy-ogen waarin je alleen maar kan verdrinken.
De kennismaking met Marie gaat heel voorzichtig. Middageten met een hond aan haar voeten, dat was net iets te spannend. Ze verhuisde naar de living met haar bord. Tegen ’s avonds liet ze het wel toe. Het vraagt nog enige overtuigingskracht om Wasko te aaien en als ze wat onstuimig de tuin in dartelt, houdt ze graag nog wat afstand.
Alles op zijn tijd…
